อาจารย์ที่น่าเคารพและศิษย์ที่ติดตาม

ทั้งคณะเดินทางมาถึงยอดเขาและถูกดึงความสนใจไปที่ชายชราที่กำลังร้องเพลงอย่างรื่นรมย์
อาจารย์ที่น่าเคารพไม่รีรอที่จะถามหาต้นเหตุของความ
รื่นรมย์ “ท่านมีความสุขกับสิ่งใด ความเบิกบานของท่านเปล่งประกายจนเราทั้งคณะสนใจใคร่รู้”
ชายชราหัวเราะยกใหญ่ก่อนพูดไปยิ้มไป
“ข้าเกิดมานานกว่า80ปี ผ่านอะไรมานับไม่ไหว บางคนรวยกว่าข้าแต่บัดนี้ได้ตายไปแล้ว บางคนเด็กกว่าข้าก็จากไปโดยแทบไม่ได้รับประสบการณ์บนโลก ดูข้านี้สิ ข้ายังอยู่ทั้งๆที่คนมากมายดูเหมือนจะโชคดีกว่าข้าแต่พวกเขาได้ตายไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า”
อาจารย์ที่น่าเคารพได้ยินเช่นนั้นก็หันไปสอนศิษย์
“จงดูไว้เถิด ชายผู้นี้รู้จักความสุขที่แท้จริง ความสุขของการดำรงอยู่”
เรื่องราวไม่จบแต่เพียงเท่านี้
ลูกศิษย์ทั้งหลายเมื่อถึงเวลาก็ต้องแยกย้ายจากอาจารย์ที่น่าเคารพ
พวกเขายังคงจำคำสอนของอาจารย์ไว้ขึ้นใจ
จนกระทั่งวันหนึ่ง พวกเขาได้มาพบอาจารย์อีกท่านหนึ่ง
อาจารย์ท่านนี้มีฉายาว่าเป็นอาจารย์ที่เรียบง่าย
ศิษย์ทั้งหลายต่างชื่นชมอาจารย์ที่น่าเคารพให้กับอาจารย์ผู้เรียบง่ายฟังแต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด
ท่านกลับพึมพำว่า “ช่างตื้นเขิน”
เหล่าศิษย์เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ขุ่นใจ ถามกลับไปว่า”ตื้นเขินเช่นไรเล่า“
อาจารย์ผู้เรียบง่ายกล่าวบอกอย่างเยือกเย็น
“อาจารย์ของเจ้า ประเมินชายชราว่าเป็นผู้จักหาความสุขจากการมีชีวิตอยู่ โดยชายชรานั้นเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่ตายไปแล้ว และนั่นเป็นความตื้นเขิน คนเรานี้หากได้ยึดติดกับความสุขที่มีต้นเหตุจากเปรียบเทียบเสียแล้ว เมื่อวันหนึ่งไม่มีสิ่งใดให้เปรียบเทียบก็จะกลับกลายเป็นมีความทุกข์ ความสุขที่แท้จริงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการเปรียบเทียบ หากชายชราคนนั้นมีจิตใจที่ปล่อยวางการเปรียบเทียบลง เขาจะพบความสุขที่ปราณีตขึ้นไป มันเหมือนความต่างของคนสองคน คนหนึ่งต้องถือของสิ่งหนึ่งไว้เพื่อที่จะมีความสุข ส่วนอีกคนไม่ต้องถืออะไรอะไรไว้ความสุขและความเบาใจก็อยู่ตรงนั้น อาจารย์ของพวกเจ้ารู้จักแต่ความสุขแบบที่ต้องยึดถือ นี่จึงเป็นเหตุที่ข้าบอกว่าตื้นเขิน“

มันเป็นความต่างของ
ความสุขของนักคิดร่วมสมัย
และความสุขของผู้อยู่เหนือกาลเวลา

เห็นเขาลงรูปตอนเด็กกัน ไอเราก็อยากจะหารูปตอนเด็กที่สุด สุขสันต์วันเด็กครับ

ต้อนรับปีมะเส็ง 120x95 cm วาดไว้เมื่อ5ปีที่แล้วเป็นเซทนักษัตร เหลือรูปสุดท้าย สนใจทักDM ครับผม

นักแสดงมืออาชีพไม่จำเป็นต้องมีความรู้เรื่องการเขียนบท
แต่ต้องมีความรู้เรื่องการอ่านบท!!!นี่คือเรื่องสำคัญ
สาเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะบทส่วนมากมักถูกคิดและเขียนมาอย่างซ้ำซาก เหมือนเอาเศษอาหารจากหลายจานมารวมกันเป็นอาหารใหม่ น้อยครั้งมากที่จะเห็นบทที่ไม่ซ้ำซากจากพล๊อตเดิมๆ จริงอยู่ที่นักแสดงไม่อาจหลีกหนีบทลักษณะนั้นได้(ซึ่งก็ไม่จริงซะทีเดียว)และมันก็มีหลายปัจจัยที่ทำให้บทวนเวียนอยู่ในความซ้ำซากอย่างนั้น…(ซึ่งส่วนใหญ่ก็มีที่มาจากความกลัวและความยึดติดในความสำเร็จเดิม)
ซึ่งในฐานะนักแสดงมืออาชีพ(และแม้แต่จะไม่ใช่อาชีพ)จำเป็นต้องหาวิธีสร้างสรรค์สิ่งใหม่ภายใต้ปัจจัยที่ซ้ำซากเหล่านั้น ย้ำอีกครั้ง สร้าง สรรค์ สิ่ง ใหม่ ภาย ใต้ ปัจ จัย ที่ ซ้ำ ซาก…นี่คือความสำคัญ
และมันก็เป็นความจริงที่ว่า เมื่อบทเขียนออกมาอย่างซ้ำซาก สิ่งที่ตามมาก็มักจะเป็นการกำกับและการแสดงที่อยู่ในขนบ ซึ่งนี่เองเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ชมหมดศรัทธา
————————————————————————
อาชีพนักแสดงต้องการความสร้างสรรค์
และความสร้างสรรค์จำเป็นต้องมีระบบคิดและความรู้จริงในงานของตน
“ครั้งหนึ่งผมเคยถามผกกคนหนึ่งว่า เวลาแอร์เสียจะจ้างช่างปะปามาซ่อมมั้ย เขาก็ตอบว่าไม่ ผมจึงถามเขาต่อไปว่า แล้วเหตุใดจึงตัดสินใจแขวนโปรเจคไว้กับนักแสดงที่ไม่รู้จักการงานของเขา”
การแสดงเป็นศาสตร์และศิลป์ที่หากปราศจากการศึกษาจนรู้จริงก็จะทำให้ตัวละครขาดความมีชีวิต และความขาดความมีชีวิตนั้นเองที่ทำคนดูหมดศรัทธาและขว้างทิ้งในหลายโปรเจค

แดดมันแรง

😊

ณ โมโน กับ ผลงาน จอมขมังเวทย์begin!

😎 ข้าพเจ้ารักงานที่ทำ ทั้งขั้นตอนการเตรียมตัวและขณะแสดง

เปิดตัวนิตยสาร Revolution Thailand อย่างเป็นทางการ

#RevolutionThailand
#RevoWatchThai
#Digizen
#KOLManagement
#TimetoTell
#BluebyAlainDucasse

My boy

รับรู้ถึงความปราณีตของลมหายใจ รับรู้ถึงความผ่อนคลายของทุกอวัยวะ เมื่อรับรู้แล้วก็แผ่ขยายแบ่งปันออกไปให้ทุกสรรพสัตว์ ขอให้เขาได้พบกับความปราณีตนั้น ขอให้เขาพบกับความผ่อนคลายนั้น และอยู่อย่างร่มเย็นด้วยลมหายใจของตน :

มองหาทั้งข้อดีและข้อจำกัดของสิ่งที่บ่มเพาะเรามา เพื่อสะกิดใจในการปรับตัวและพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไป ผมเชื่อว่ามนุษย์ชาติล้วนมีศักยภาพแต่ศักยภาพก็มิอาจเปล่งประกายได้หากถูกฝึกด้วยการศึกษาที่ไม่เอื้ออำนวยต่อการพัฒนา

ถ้าเรารู้ว่าแท้จริงสิ่งๆต่างที่เราเห็นรอบตัวนั้น
มันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด
โดยเราตระหนักว่ามันมีความซับซ้อนมากมายเกินกว่าที่เราจะเข้าใจและไม่มีทางเข้าใจได้อย่างแท้จริงหากตนเองไม่ได้มีประสบการณ์ตรง
การตระหนักรู้เช่นนี้จะทำให้เรายุ่งเรื่องคนอื่นน้อยลง
และเราจะสามารถสอนตัวเองได้ว่า
การเอาเวลาไปยุ่งกับสิ่งที่เราไม่มีทางเข้าใจได้นั้น
เป็นเรื่องที่เราทำเฉพาะตอนเราปัญญาอ่อนและขาดสติ
และแม้เราจะหาข้ออ้างมากลบนิสัยที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นด้วยความโง่เขลาอย่างไรก็ตาม ตัวเราเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้ออ้างเหล่านั้นว่างเปล่า มันก็แค่ข้ออ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกแย่จนเกินไปที่จะมองเห็นตนเองเป็นคนโง่ที่สนใจในสิ่งที่ตนไม่มีวันรู้จริง #ข้าพเจ้าคุยกับตนเองเช่นนี้

พรีเซนเตอร์ตัวน้อยชวนท่านผู้ชมมาเป็นชาวแก๊ง! สั่งได้ที่ LINE : @soul_guu มีจำนวนจำกัดนะฮับพี่พี่

เด็กไทยแท้ มีอินซะด้วย เชียร์พี่ @rodtang_jimungnon ครับ

ลายใหม่ สนใจ Line : @soul_guu

ฝูงชนคือคนที่รวมกลุ่มกัน
ดังนั้นลักษณะของฝูงชนย่อมต่างกันไปเพราะคุณภาพจิตใจของคน

เช่น หากนำคนที่มีสติมีปัญญาและมีเมตตามารวมตัวกัน ฝูงชนนั้นก็จะมองโลก พูดจาและปฏิบัติต่อกันด้วยปัญญา ด้วยสติและด้วยความเข้าใจ
หรือ หากนำคนที่มีจิตสำนึกที่พัฒนาพอสมควรมารวมกัน สิ่งที่ได้ทั้งหมดก็จะได้ผลลัพธ์ที่ต่างกัน คือ ฝูงชนนั้นก็จะมองโลก พูดจาและปฏิบัติต่อกันด้วย ความมีสติบ้าง ขาดสติบ้าง ความมีปัญญาบ้าง ความโง่เขลาบ้าง ความเข้าใจบ้าง และความไม่เข้าใจบ้าง ที่เป็นเช่นนั้นเพราะฝูงชนนี้รวมเอาคนที่จิตสำนึกพัฒนาพอสมควรมารวมเข้าไว้
หรือ หากนำคนที่จิตสำนึกยังไม่พัฒนาเลยมารวมกัน แน่นอนว่ามันย่อมตรงข้ามกันสุดขั้ว ฝูงชนนี้ จะมองโลก พูดจา และปฏิบัติต่อกันด้วยความโง่เขลา โดยทึกทักว่าตนเป็นผู้ฉลาด การตัดสินมากกว่าที่จะทำความเข้าใจ เป็นความธรรมดาของฝูงชนนี้

เราทุกคนก็ต่างเป็นส่วนหนึ่งของฝูงชน แต่ฝูงของเราก็ปรับเปลี่ยนไปตามความมีสติของเราเช่นกัน ซึ่งทุกฝูงชนก็มีบรรยกาศของตน
มันเป็นเรื่องของเหตุและผล ที่สิ่งเหมือนกันย่อมดึงดูดกัน เมื่อเราไม่ชื่นชอบบรรยากาศของบางฝูงชน เราก็แค่ถอนตัวออกมา คือ เห็นก็ไม่เอา ได้ยินก็ไม่สน ชวนคุยก็ไม่ตอบ รักษาใจไว้ไม่ให้ลงต่ำตามกระแสที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของตน

เราทุกคนที่อ่านออกเขียนได้
ย่อมอ่านเข้าใจในคำว่า“เบิกบานในปัจจุบัน”
เรารู้ว่าคำว่า “เบิกบาน” แปลว่าอะไร
และเราก็รู้ว่าคำว่า“ปัจจุบัน”แปลว่าอะไร
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราจะเข้าใจในอาการของคำนั้น
เราอาจเข้าใจคำว่า “เบิกบานในปัจจุบัน” ผ่านสมองของเรา แต่แล้วความรู้สึกของเรากลับตรงกันข้าม
แม้เราจะมีคำคำนี้อยู่ในหัว แต่เรากลับไม่รู้สึกถึงอาการของคำคำนี้เลย
ผิดกับเจ้าลูกแมวน้อยนี้
เขาไม่รู้ภาษาไทย ต่อให้เราพูดกรอกหูเขาคำว่า “เบิกบานในปัจจุบัน“ อยู่กี่พันครั้งก็ตาม เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
เขาไม่รู้ภาษา แต่เขาเข้าถึงความหมายของคำนั้นทุกวินาที
เขามีอาการความของเบิกบานในปัจจุบัน ไม่ใช่เพราะเขาคิดเกี่ยวกับมัน ไม่ใช่เพราะเขารู้ความหมายของคำ เขาแค่เป็นมัน อยู่กับมัน และปล่อยมันไปตามธรรมชาติ
ในขณะที่เรานี้ก็มีความรู้เรื่องธรรมชาติอยู่บ้าง
แต่กลับเข้าถึงความเบิกบานในปัจจุบันได้ไม่เท่ากับเขา
มีความคิดมากมายรั้งเราไว้ไม่ให้เบิกบานเต็มที่
แล้วจิตใจของเราก็ไปพัวพันอยู่กับความคิดเหล่านั้นอย่างไม่หยุดหย่อนเสียด้วย
ซึ่งเราก็สามารถเตือนตนเองได้ เตือนให้สร้างสติ รักษาสติ และออกมาจากโลกของความคิด มาดำรงอยู่ในปัจจุบัน
จุ่มทั้งชีวิตไปในปัจจุบันขณะ ที่นี่และเดี๋ยวนี้
แล้วเราจะเข้าถึงคำคำนั้นผ่านความรู้สึกมิใช่สมอง

Monday’s Collection สนใจสั่ง Line :@soul_guu 490 บาท ส่งฟรีทั่วไทย

เสื้อ Monday 490 พร้อมส่ง line@ @soul_guu

ไม่หวั่นแม้วันซนมาก!

สรุป…ย้ายมานอนสตูแล้ว #cat

ไอเรามันก็แมวศิลปินซะด้วย … ที่อาศัยมันก็ต้องคึกคักหน่อย #มันเดย์ปีกัสโซ่ @abstract.by.jirayu

ร้องหาตลอด … ไม่ใช่แมวนะ…เรา!

ร่างกายต้องดูแล ❤️❤️#AestheticandHairClinic at #BDMSWellnessClinic

เขาบอกว่ามีแมวไม่มีเหงา ใช่…ไม่มีสมาธิด้วย เจ้าแมวMonday

ตามนั้น..แมวน้อยชื่อว่า Monday ครับ

😅 เป็นคนเฉยๆกับแมว จนกระทั่ง…

คนเราโน้มน้าวตัวเองให้เชื่อในบางเรื่องได้
ทั้งๆที่ตนยังไม่ได้ตรวจสอบมันให้ดี
และที่เป็นแบบนั้นก็เพราะความขาดสติ ขาดความรู้สึกตัว
บวกกับมีนิสัยการสรุปสิ่งต่างๆอย่างไม่ใช้ปัญญาสรุป
แต่ใช้ความมักง่ายสรุป
จนกว่าคนคนนั้นจะตั้งสติเป็นและแยกออกว่า
อย่างไรใช้ปัญญาสรุปและอย่างไรใช้ความมักง่ายสรุป
เขาจึงจะพบการโน้มน้าวตนเองในแบบที่ประเสริฐขึ้น
และเป็นอิสระจากการโน้มน้าวตนเองไปแบบที่โง่เขลา

จงตรวจสอบความเชื่อที่เราโน้มน้าวตัวเองให้เชื่ออยู่
ตรวจสอบมันทุกแง่มุมของชีวิต ดูสิว่าความเชื่อเหล่านั้นพาเรามาอยู่จุดไหนในปัจจุบัน

ความก้าวหน้าที่เรามุ่งมั่นสะสม
มีแรงกดดันที่ทิ่มแทงซ่อนอยู่ภายในจิตใจเสมอ
ใครบ้างไม่เจอกับเรื่องนี้?…คำตอบคือไม่มี!
ในทางหนึ่งดูเหมือนเราสะสะมความก้าวหน้า
ในอีกทางหนึ่งเรากำลังสะสมความกดดันเสียดแทงไปพร้อมๆกัน
คือเรามีทั้งความอยากและมีความไม่อยากไปพร้อมกัน
เราอยากมีความก้าวหน้าและไม่อยากเจออุปสรรค
แต่สองสิ่งที่กล่าวมามันคือสองด้านของเหรียญเดียวกัน
มันอยู่คู่กันเสมอ
เพราะมุ่งมั่นหาสิ่งนั้น จึงได้รับสิ่งนี้
และเมื่อเจอกับสิ่งนี้ จึงมุ่งมั่นแก้ไขเพื่อให้ได้รับสิ่งนั้น
วนเวียนอยู่อย่างนี้ไม่รู้จบ
แล้วก็ได้แต่แสร้งว่าเป็นสุขจากความก้าวหน้าทางวัตถุต่างๆนานา

สิ่งที่จะมาช่วยเรื่องนี้ได้คือ ความก้าวหน้าในอีกมุมหนึ่ง
ซึ่งมันคือความก้าวหน้าของ “ความรู้สึกตัว”
หรือจะเรียกว่า สติสัมปชัญญะ ก็ได้
ความก้าวหน้าของความรู้สึกตัวนี้แหละที่เรียกได้ว่าเป็นความก้าวหน้าที่ปราศจากแรงเสียดทาน
เป็นความก้าวหน้าในทางจิตใจ และทำให้ความก้าวหน้าในทางวัตถุนั้นเต็มไปด้วยความเข้าใจกฏของธรรมชาติ
มันทำให้คนไม่บ้าคลั่งไปกับความอยาก
และมันก็ทำให้คนไม่หม่นหมองไปกับอุปสรรค
ซึ่งมันเป็นความก้าวหน้าของจิตใจที่พัฒนาจนมาพบกับความสมดุลย์ ปราศจากความสมดุลย์นี้ย่อมถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาเหมือนดั่งทาสที่มีเจ้านายเป็นความก้าวหน้าทางวัตถุ