ร่วมร็อกระห่ำลดโลกร้อนไปกับคอนเสิร์ตใหญ่ ลินคิน พาร์ก

นับว่าเป็นวงนูเมทัลอันดับต้นๆ ของโลก สำหรับ "ลินคิน พาร์ก" (Linkin Park) ของ 6 หนุ่ม "เชสเตอร์ เบนนิงตัน" Chester Bennington) (ร้องนำ) "ไมค์ ชิโนดะ" (Mike Shinoda) (ร้องนำ กีตาร์ คีย์บอร์ด เปียโน) "เดฟ ฟีนิกซ์ แฟร์เรล" (Dave Phoenix Farrell) (เบส) "แบรด เดลสัน" (Brad Delson) (กีตาร์) "โจ ฮาห์น" (Joe Hahn) (เทิร์นเทเบิล แซมเปิ้ล บีตส์) และ "ร็อบ บอร์ดอน" (Rob Bourdon) (กลอง)

หลังจากฝากคอนเสิร์ตสุดยิ่งใหญ่ให้ชาวไทยได้ประทับใจไปแล้วเมื่อปี 2547 คราวนี้พวกเขากลับมาอีกครั้งกับ "ลินคิน พาร์ก ไลฟ์ อิน แบงค็อค มินิทส์ ทู มิดไนท์ เวิลด์ ทัวร์" (Linkin Park Live in Bangkok Minutes to Midnight Would Tour) ทัวร์คอนเสิร์ตรอบโลกซึ่งในแถบเอเชียมีเพียง 5 สถานที่เท่านั้น ได้แก่ สิงคโปร์ ไต้หวัน ญี่ปุ่น เกาหลี และแน่นอนที่สุดการทัวร์ที่ประเทศไทยเมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน 2550 ณ ลานแอคทีฟ สแควร์ อิมแพ็ค อารีนา เมืองทองธานี

ครั้งนี้ได้มีการผนึกกำลังจากหลายหน่วยงานเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมมาร่วมกันเปิดบูธจัดกิจกรรม เพื่อรณรงค์ลดภาวะโลกร้อนภายในบริเวณคอนเสิร์ต นอกจากนี้ ลินคิน พาร์ก มีส่วนร่วมในการรณรงค์ครั้งนี้ด้วยการเปลี่ยนเครื่องยนต์รถทัวร์ของวงให้สามารถใช้น้ำมันที่ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม และจะใช้น้ำมันนี้ไปตลอดเส้นทางกว่า 4 แสนไมล์ของการทัวร์คอนเสิร์ตในอเมริกาอีกด้วย

เริ่มคอนเสิร์ตตอนเย็นย่ำกับ "ฟูตอง" (Futon) วงอิเล็กทรอนิกร็อกหลากเชื้อชาติที่เรียกคนดูด้วยเพลงจากทั้งอัลบั้มเก่าและใหม่ของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็น "Gay Boy" "Sheila Tequila" "Tokyo Sunset" "Used" "You Mean Nothing To Me" "You Made Me High" "Motorbike" "Rich Baby" "Strap It On" และจบด้วย "Mainline Love"

จากนั้นชาวเรทโทเรี่ยนก็ได้โยกกันบ้างกับ "เรทโทรสเปค" (Retrospect) ที่ขนเพลงมาอัดกันเต็มที่ ทั้ง "เพราะว่ารัก" "ความฝันของเรา" "คืนแห่งความเหงา" "ปล่อยฉัน" "ขอ" "เปลือก" ก่อนจะจบท้ายด้วยเพลงดังอย่าง "ไม่มีเธอ" ซึ่งทั้งวงปล่อยของทิ้งท้ายแบบมันสุดๆ

จากนั้นต่อด้วยวงโมเดิร์นร็อกของ 5 หนุ่ม "สล็อต แมชชีน" (Slot Machine) ที่ไม่น้อยหน้าขนทั้งเพลงดังของวงอย่าง "ผ่าน" "คำสุดท้าย" "รอ" "ความรัก" รวมทั้งเพลงดังจากศิลปินอื่นอย่าง "ที่ว่าง" "ตาสว่าง" "Can't Take My Eyes Off You" และ "ฤดูที่ฉันเหงา" มาบรรเลงกันเต็มที่

ถึงคราววงเมทัลร็อกรุ่นใหญ่อย่าง "อีโบล่า" (Ebola) ที่เคยเป็นวงเปิดให้กับ ลินคิน พาร์ก มาแล้ว ออกมาอุ่นเครื่องคนดูให้ร้อนถึงขีดสุดกับเพลง "วิถีทาง" "แสงสว่าง" "กลับสู่จุดเริ่มต้น" "การจากลา" "สิ่งที่ฉันเป็น" "Survivor" รวมถึงหยิบเอาเพลงช้าๆ "ยกโทษให้ตัวเอง" "การจากลา" และเพลงซึ้งที่ดังไปทั่วเมืองอย่าง "สิ่งที่ฉันเป็น" ก่อนปิดท้ายความมันกันด้วย "Get Out" ที่นักร้องนำ "เอ๋ - กิตติศักดิ์ บัวพันธ์" ลงทุนโดดจากเวทีวิ่งไปหาคนดูทั่วงานชนิดลืมเหนื่อยเลยทีเดียว

ในที่สุดอุณหภูมิความร้อนก็ถึงขีดสุด เมื่อ 6 หนุ่ม ลินคิน พาร์ก ปรากฏตัว โดย เชสเตอร์ ยังคงมีเฝือกสีแดงพันรอบข้อมือ จากเหตุที่เขาเต็มที่กับคอนเสิร์ตที่เมืองเมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลีย มากเกินไปจนประสบอุบัติเหตุ ก่อนจะเริ่มปะทุความระห่ำแบบไม่พูดพร่ำทำเพลงกับ "One Step Closer" "Lying From You" "Somewhere I Belong" ต่อด้วย "No More Sorrow" "Papercut" และ "Points of Authority" ซึ่งเกือบทุกเพลงผู้ชมจะโดดตามจนพื้นลานแอคทีฟสแควร์สะเทือนกันเลยทีเดียว หลังจบเพลง เชสเตอร์ ตะโกนเอาใจคนดูเป็นภาษาไทยว่า "ผมรักเมืองไทย"

จากนั้นมันต่อกับ "Wake" "Given Up" "Don't Stay" "From The Inside" "Leave Out All The Rest" และ "Numb" แล้วจึงพักหายใจกับ "Pushing Me Away" ในแบบเปียโน ตามด้วย "Breaking The Habit" ที่ขึ้นด้วยเปียโน ก่อนกลับไปดิ้นต่อในครึ่งหลังของเพลง ตามด้วย "Shadow Of The Day" ที่ เชสเตอร์ หิ้วกีตาร์มาเล่นประกอบเพลงนี้ด้วย

เดินหน้าเต็มสูบกับช่วงท้ายของคอนเสิร์ตในเพลง "In The End" ที่คนดูร้องตามกันลั่นจน ไมค์ ทำเก๋ยื่นไมโครโฟนให้คนดูแถวหน้าได้ร้องกันไป ตามด้วย "Bleed It Out" "Little Things" จนมาถึง "What I've Done" ซึ่งมีการฉายภาพเกี่ยวกับปัญหาต่างๆ ของโลกทั้งสัตว์ป่าใกล้สูญพันธุ์ มลภาวะ รถติด น้ำป่า ความอดอยาก สงครามและอื่นๆ ซึ่งก็เข้ากันดีกับเนื้อเพลง ก่อนปิดท้ายด้วยเพลง "Faint" ซึ่งขาร็อกพากันดิ้นส่งท้ายจนพื้นสะเทือนไปอีกคำรบ เป็นการจบคอนเสิร์ตสุดมันของ ลินคิน พาร์ก อย่างยิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่ง