SIAMZONE.COM

เป็นเวลา 10 กว่าปีแล้วที่โลกถูกทำลายย่อยยับโดยอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครบอกได้ มันอาจเป็นระเบิดปรมาณู การปะทะกันระหว่างโลกกับดาวดวงอื่น หรืออาจเป็นการระเบิดของดวงอาทิตย์ ที่ทุกคนรู้มีเพียงแค่วันหนึ่งเกิดแสงสว่างวูบใหญ่ แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไป ไม่มีต้นไม้ใบหญ้า ไม่มีอาหาร ไม่มีพลังงาน ผู้คนนับล้านๆ เสียชีวิตทันทีด้วยเปลวไฟแผดเผาและน้ำท่วม ส่วนที่เหลือก็ตายอย่างช้าๆ จากความอดอยาก

ผู้ชายคนหนึ่ง (วิกโก มอร์เทนเซน) และเด็กชายอีกคนหนึ่ง (โคดี สมิต-แมกฟี) คือโลกทั้งหมดของกันและกัน พวกเขาพ่อลูกกำลังก้าวย่ำไปพร้อมสัมภาระล้ำค่าอย่างอาหาร เสื้อผ้า เครื่องมือต่างๆ ถุงพลาสติก ผ้าใบ ผ้าห่ม และอะไรก็ตามที่ช่วยทำให้ทั้งสองอบอุ่นขณะอยู่ในพื้นที่โล่งอันเย็นยะเยือก บนหลังของพวกเขาและในรถเข็นมีกระจกรถจักรยานติดอยู่ เพื่อช่วยให้มองเห็นว่ามีใครตามหลังมาหรือไม่

ทั้งสองก้าวไปบนเส้นทางซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นถนนสายหลักของอเมริกาที่มุ่งหน้าสู่มหาสมุทร พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในป่า หรือที่ใดก็ตามซึ่งเห็นว่าปลอดภัยจากกลุ่มคนที่จะมาแย่งชิงทรัพย์สิน คนพวกนั้นคืออันธพาลข้างถนนที่เป็นทั้งนักล่าและนักกินไม่เลือก บ้างเป็นพวกมนุษย์กินคนที่เก็บอาหารที่ทำจากเนื้อมนุษย์ไว้ในบ้านหลังใหญ่บนเขา พวกเขาทั้งหมดล้วนมีพฤติกรรมไม่ต่างจากโจรร้าย

ระหว่างทาง สองพ่อลูกพบชายชราถือไม้เท้าคนหนึ่ง (โรเบิร์ต ดูวัลล์) ซึ่งสวมรองเท้าที่ทำจากเศษผ้าและกระดาษแข็ง เด็กชายขอให้คุณพ่อแบ่งอาหารให้ชายแปลกหน้าคนนั้น ต่อมาพวกเขาจึงรู้ว่าแกชื่อ อีไล ชายเฒ่าบอกว่าแกอยู่บนท้องถนนมาตลอดชีวิต และเมื่อแกเห็นเด็กชาย แกนึกว่าแกตายไปอยู่บนสวรรค์แล้ว และได้พบเทวดาองค์น้อย

แม้แต่ในจักรวาลอันหนาวเหน็บเช่นนี้ ก็ยังมีช่วงเวลาแห่งความสุข เป็นบางโอกาสที่สองพ่อลูกได้เจออาหารที่ถูกหลงลืมไว้ในตู้ หรือถูกซ่อนไว้ในเพิงที่พักบางแห่ง ชายหนุ่มพบโค้กกระป๋องหนึ่งตกค้างอยู่ในตู้ขายน้ำอัดลม เขามอบมันให้ลูกชาย ผู้ไม่เคยลิ้มรสความหวานซาบซ่านของน้ำชนิดนี้มาก่อน และเมื่อพวกเขาพบน้ำตกที่มีน้ำใสสะอาด ทั้งสองก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ที่จะได้เวลาชำระล้างความสกปรกเสียที

เมื่อชายหนุ่มย้อนกลับไปคิดถึงชีวิตของตนเอง ในตอนที่เขาอยู่กับภรรยา (ชาร์ลิซ เธอรอน) ก่อนเหตุการณ์หายนะจะเกิดขึ้น ความทรงจำที่หอมหวานตอนนั้น และตอนที่เขายังเป็นเด็ก เปรียบเสมือนไฟดวงเล็กๆ ที่สว่างไสวในความมืด ซึ่งช่วยหล่อเลี้ยงให้เขามีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อปกป้องลูกชายจากอันตรายทั้งปวง

It is more than ten years since the world was destroyed-by what, nobody can say. One day there was a big flash of light, and then nothing. The result of this cataclysmic event, whatever it was, is that there is no energy, no power, no vegetation, no food. Millions of people have been eradicated, destroyed by fires and floods or scorched and incinerated in their cars where they sat when the event hit or suffocated by starvation and despair in civilization's slow death after the power went out.

The Man (Viggo Mortensen) and The Boy (Kodi Smit-McPhee) are on the move with all their precious possessions - whatever food and clothing they can scrounge, utensils and tools, plastic bags, tarps, blankets and anything else to keep warm in the frigid, sunless, ash-filled outdoors - on their backs and in a shopping cart outfitted with a bicycle mirror so they can see who's coming up behind them.

As they trudge along on foot, following the once-magnificent American highway system west toward the ocean, they hide in the woods and in old abandoned structures, any shelter they can improvise that keeps them safe from all sorts of desperate people - a road gang, the scavengers and hunters of anything that moves, some well-fed cannibals who keep a cellar-full of barely human cuisine in a big house on a hill. And there are all manner of thieves.

And then there is an Old Man (Robert Duvall), who they come across bent and shuffling down the road in front of them, walking with a makeshift cane in shoes made of rags and cardboard. The Boy persuades his dad to share some of their food and camp with him. The old man, who admits his name is Ely, tells them that when he saw the boy he thought he'd died and gone to heaven, seen an angel.

Even in this bleak universe, there are moments of happiness. Occasionally, the pair comes across some food long forgotten in a cupboard or stashed in a fallout shelter. The father finds a forgotten can of Coke in the bowels of a vending machine. He gives the treat to his son, who has never indulged in the drink's fizzy sweetness. And when they come across a waterfall with relatively clean water, both jump right in for an session of skinny-dipping.

And then there are the numerous flashbacks to the man's life with his wife (Charlize Theron) before the great disaster. The man clings to these memories that nourish him spiritually and help him to push his increasingly frail body ever further in the quest to get his son to some kind of safety. The sweet memory of his life before the fall and of his halcyon childhood days are some of the bright spots that enliven the terrain for him and the boy.