โอเค โดนตีหัวเข้าบ้านแล้วเรา ร้องไห้ตั้งแต่สิบห้านาทีแรก ตัวละครแต่ละตัวพาเราเดินทางไปกับเรื่องในแบบที่เราเดินตามไปเรื่อย ๆ เลย เพราะเป็นคนไม่ชอบดูทีเซอร์ใด ๆ ก่อนดูหนัง

นักแสดงทุกคนคือเก่งมาก อิงฟ้า เจฟและเก่งทำเราเซอร์ไพรส์มาก ๆ แม่แสงก็ดีเหลือเกิน ดีแบบมาก ๆ เต้ยพง คือฉันดีใจที่ได้ดูแกในผลงานชิ้นนี้ และเชื่อว่าแกจะพัฒนาไปอีกในทุก ๆ ชิ้นงาน รอซัพพอร์ตเสมอจ้ะ

เนื้อเรื่องมันเล่นประเด็นของสังคมได้แสบคันแต่ก็จุกอยู่ เพราะมันจริงซะเหลือเกิน ไหนจะคุณภาพชีวิตเอย อะไรเอย ความยากลำบากของตัวละคร ความฝัน ความเป็นจริง ความรัก หรือสุดท้ายแล้ว คือ ความเป็นคน มันไม่ขาว ไม่ดำ แต่มันเทาด้วยเหตุด้วยผลของตัวเอง เกลียดใครไม่ลง มันสงสารไปหมด (อ้อ แต่ก็มีบางคนไม่น่าสงสารนะ ไปดูเอง555)

เอางี้นะ ดูจบแล้วเมื่อคืน ก็หลากหลายอารมณ์มาก
เดี๋ยวถ้าหนังเข้าก็จะไปดูอีกรอบ แบบให้รู้จังหวะการหายใจมากขึ้น เพราะรอบนี้ หยุดหายใจไปหลายจังหวะเกิน

แต่ที่แน่ ๆ ดูจบแล้วอยากกินทุเรียน แต่ไม่ใช่หมอนทองอีกต่อไป เพราะเพิ่งเคยลองกินหลินลับแล เมื่อเดือนที่แล้ว คุณพระ! จะบ้าตาย อร่อยเกิน! และในหนังก็มีคำว่า ”หลินลับแล“ ด้วย ทำให้ดิฉันอยากกินมาก ๆ

จบ.
#วิมานหนาม