การวิ่งมาราธอนก็เหมือนชีวิตเรานี่แหละ มีทั้งช่วงสบายและช่วงเวลาที่ท้อจนแทบถอดใจ แต่ถ้าเราอดทนมีสติและสมาธิกับปัญหาหรืออุปสรรคต่างๆที่เข้ามา เมื่อเราผ่านมันมาได้เราก็จะมีความสุขและอยากขอบคุณตัวเองที่กล้าที่จะสู้กับมัน

ตลอดระยะทาง 42.195 Km มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไปขึ้นๆลงๆ มีเสียงในหัวเต็มไปหมด "พอเถอะ" "มาวิ่งทำไมอะ?" "โคตรเหนื่อย" บลาๆ แต่เราก็ยังโฟกัสกับปัจจุบัน ทำขณะนั้นให้ดีที่สุด ส่วนหนึ่งที่ชอบวิ่งเพราะการวิ่งมันทำให้เรามีสมาธิจริงๆ อยู่กับร่างกายตัวเอง อยู่กับลมหายใจตัวเอง ฝึกร่างกายไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน เพราะเมื่อไหร่ที่ฟุ้งซ่าน ความเหนื่อย ความล้ามันจะเข้ามาแทรกทันที

นี่เป็น Full Marathon ครั้งที่2 ของภณ แน่นอนว่าเราเตรียมตัวมาดีกว่าครั้งแรก ทำให้เราบริหารจัดการสิ่งต่างๆที่เผชิญได้ดีกว่าครั้งแรก และสนามนี้ก็เป็นสนามที่เขาบอกว่าสนุกและยากในเวลาเดียวกัน เพราะครึ่งหลังจะวิ่งยากกว่าครึ่งแรก แต่เราก็ทำได้!

ขอบคุณทุกคนที่จำได้และมาขอถ่ายรูป ชวนคุย แต่ต้องขอโทษด้วยที่คุยแปปเดียวแล้วฉีกหนีเพราะต้องการทำสมาธิอยู่กับตัวเองจริงๆไม่อยากหลุด5555 (แต่เจอกล้องเราก็สู้อยู่นะ555)
ขอบคุณกำลังใจจากทุกๆคน ทั้งทางหน้าจอและที่ไปเชียร์ที่บางแสนเลยทุกคนสุดยอดมาก👍

ไว้เจอกันใหม่ Full Marathonหน้า
แต่เมื่อไหร่ไม่รู้😅✌🏼
#bangsean42