พื้นที่ปลอดภัย: เพราะคำพูดของเราไม่กี่คำอาจเปลียนความรู้สึกของคนๆหนึ่งได้

ระหว่างที่หมวยนั่งดื่มกาแฟอยู่คนเดียว ก็มีพี่คนหนึ่งเดินผ่านมาเเล้วถามว่า “พี่ไม่อยากรบกวนหนู แต่พี่ขอเงินสัก10บาทไปกินข้าวได้มั้ย” หนูก็ตอบไปว่าได้ค่ะ หนูมีแต่เเบงค์100นะคะ” พี่เค้าก็ตอบว่า ”งั้นพี่ไม่เอา พี่กลัวแบงค์ใหญ่ พี่เกรงใจ” พอเราได้ยินก็รีบไปซื้อของกิน และน้ำให้พี่เค้าเพราะเค้าไม่อยากรับแบงค์ใหญ่ ตอนที่ส่งให้พี่เค้า เค้าก็น้ำตาคลอเเล้วตอบว่า “ทำไมหนูต้องให้พี่ขนาดนี้ เราไม่ได้รู้จักกันนะ” หมวยก็ตอบไปว่า “ก็เพราะโลกนี้มันใจร้ายอยู่เเล้ว หนูเลือกที่จะไม่ใจร้ายตามโลกค่ะ” คุณพี่ก็ยืนนิ่งไปแปบนึง พร้อมกับพูดว่า “งั้นพี่ขออนุญาตระบาย อะไรให้น้องฟังได้มั้ย” หมวยก็ตอบไปว่า “ยินดีค่ะ แต่หนูยังไม่ได้อาบน้ำนะ ถ้าไม่รังเกียจมานั้งข้างหนูมั้ยคะ” พี่หล่าก็หัวเราะพร้อมน้ำตา เเล้วมานั้งข้างๆกัน หนูได้มีโอกาสนั้งฟังพี่หล่าระบายความทุกข์ ความลำบาก ความเหงาเป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆ จนถามไปว่า “พี่หล่าคะ ถ้าวันนี้เราไม่ได้คุยกันปกติ พี่หล่าระบายกับใครคะ?” พี่หล่าก็โชว์มือขึ้นมา4นิ้ว แล้วก็บอกว่า “กับน้องมะหมาของพี่ เพราะมันไม่เคยทิ้งพี่ไปไหนเลย” เขื่อนก็รับฟังแล้ว และคอยถามเรื่องความปลอดภัยของพี่เค้า พอคุยกับได้ชั่วโมงกว่าๆ พี่หล่าก็กำผมตัวเองแน่นๆ บอกตัวเองหลายๆครั้งเเล้วพูดว่า “พี่สบายใจเเล้วพี่ได้อู้กับน้อง พี่จะไม่มีวันลืมน้อง แล้วพี่ก็ขอให้น้องไม่ลืมพี่เช่นกัน พี่หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” พร้อมกับขอจับมือหลับตาอยู่ซักพัก เเล้วก็ดูต่อไป หนูได้ขออนุญาตพี่หล่าและขอ consent ทุกอย่างเเล้ว เพื่อที่ว่าใครที่มีโอกาสเจอพี่หล่า หมวยขออนุญาตช่วยกันดูแลและซัพพอร์ตพี่เค้าด้วยนะคะ เพราะพรุ่งนี้หมวยก็กลับเเล้ว เวลากับการตั้งใจฟังไม่กี่ชั่วโมงอาจเปลี่ยนความรู้สึกของคนๆหนึ่งได้เลยนะคะ ขอให้พี่หล่าและทุกๆคนมีวันที่ดีค่ะ 🧡
หนูสัญญาว่าจะไม่ลืมพี่หล่านะคะ:)