SIAMZONE.COM

จะว่าไป เพนกวินจักรพรรดิ แม้จะได้ชื่อว่าเป็นสายพันธุ์เพนกวินที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก แต่แท้ที่จริงแล้ว พวกมันกลับเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องสาป เนื่องจากการสืบทอดเผ่าพันธุ์ของพวกมันเต็มไปด้วยความสุ่มเสี่ยงและลำบากแสนเข็ญ

ในทุกฤดูหนาวของทุกปี เพนกวินจักรพรรดิ ต้องละทิ้งทะเลซึ่งอุดมไปด้วยอาหาร แล้วจับกลุ่มเดินกระย่องกระแย่งเป็นระยะทางกว่า 200 กิโลเมตร สู่สถานที่เวิ้งว้างว่างเปล่าหนาวเหน็บแห่งหนึ่ง เพียงเพราะว่าที่นั่นมีสภาพแวดล้อมที่เหมาะแก่การสืบพันธุ์ของพวกมัน

นอกจากนั้น เพนกวินจักรพรรดิยังมีธรรมชาติที่แสนแปลกประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือ หลังจากที่ตัวเมียออกไข่แล้ว ก็จะส่งมอบไข่ให้ตัวผู้รับหน้าที่ฟูมฟักเลี้ยงดู ในขณะที่ตัวเมียจะเดินทางกลับทะเลเพื่อหาอาหารเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง และนำกลับมาให้ทารกน้อยซึ่งกำลังจะฟักตัวในอีกไม่ช้า

การส่งมอบไข่ของเพนกวินจักรพรรดิถือเป็นขั้นตอนที่อันตรายยิ่ง เนื่องจากไข่จะต้องได้รับความอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา หากพ่อแม่เพนกวินคู่ใดสะเพร่า กะจังหวะรับส่งไม่ดี ปล่อยให้ไข่ตากลมนานเกินไป ไข่ใบนั้นก็จะถูกความหนาวทำให้แตกสลาย ซึ่งนั่นหมายถึงว่า ลูกน้อยของพวกมันจะต้องตายตั้งแต่ยังไม่เป็นตัวเสียด้วยซ้ำ

หลังการส่งมอบไข่เสร็จสิ้น แม่และพ่อเพนกวินต่างต้องแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน แม่เพนกวินจะตะลุยฝ่าหิมะเพื่อมุ่งหน้าสู่ทะเล ส่วนพ่อเพนกวินก็ต้องอยู่นิ่งๆ อย่างอดทนโดยไม่มีอาหารท่ามกลางพายุหิมะอันแสนโหดร้ายทารุณ เพื่อประคบประหงมไข่ใบเขื่องไว้ภายในอุ้งเท้าทั้งสองข้าง

ราว 60 วันหลังจากนั้น ขณะที่พ่อเพนกวินอ่อนล้าและหิวโหยจนถึงขีดสุด ไข่ก็จะฟักตัว และลูกเพนกวินที่เกิดใหม่จะมีอายุอยู่ได้โดยปราศจากอาหารเป็นเวลาเพียง 48 ชั่วโมง ซึ่งนั่นหมายความว่า หากแม่เพนกวินของมันไม่สามารถนำอาหารกลับจากทะเลได้ทันเวลา อายุขัยของลูกเพนกวินก็จะสิ้นสุดลงเพียงแค่นั้น

แม่เพนกวินตัวใดที่ทำหน้าที่ได้สำเร็จทันเวลา จะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับสามีและลูกอีกครั้ง ส่วนแม่เพนกวินที่กลับมาไม่ทัน จะพบเพียงร่างไร้ชีวิตของลูกน้อย พวกมันจะพากันกลับคืนสู่ทะเลอย่างเศร้าสร้อย แล้วตั้งความหวังว่า เมื่อถึงช่วงเวลานี้ของปีหน้า มันจะไม่ทำพลาดอีก

Each winter, alone in the pitiless ice deserts of Antarctica, deep in the most inhospitable terrain on Earth, a truly remarkable journey takes place as it has done for millennia. Emperor penguins in their thousands abandon the deep blue security of their ocean home and clamber onto the frozen ice to begin their long journey into a region so bleak, so extreme, it supports no other wildlife at this time of year.

In single file, the penguins march blinded by blizzards, buffeted by gale force winds. Guided by instinct, by the otherworldly radiance of the Southern Cross, they head unerringly for their traditional breeding ground where--after a ritual courtship of intricate dances and delicate maneuvering, accompanied by a cacophony of ecstatic song--they will pair off into monogamous couples and mate.

The females remain long enough only to lay a single egg. Once this is accomplished, exhausted by weeks without nourishment, they begin their return journey across the ice-field to the fish-filled seas. The male emperors are left behind to guard and hatch the precious eggs, which they cradle at all times on top of their feet. After two long months during which the males eat nothing, the eggs begin to hatch.

Once they have emerged into their ghostly white new world, the chicks can not survive for long on their fathers' limited food reserves. If their mothers are late returning from the ocean with food, the newly-hatched young will die. Once the families are reunited, the roles reverse, the mothers remaining with their new young while their mates head, exhausted and starved, for the sea, and food.

While the adults fish, the chicks face the ever-present threat of attack by prowling giant petrels. As the weather grows warmer and the ice floes finally begin to crack and melt, the adults will repeat their arduous journey countless times, marching many hundreds of miles over some of the most treacherous territory on Earth, until the chicks are ready to take their first faltering dive into the deep blue waters of the Antarctic.