#flatgirl ครึ่งแรก พูดตรงๆว่าชีวิตสมาธิสั้นขึ้นเยอะกับ pacing นี้ แต่ขอยกความชอบส่วนตัวมากๆให้กับน้องเจน จากแฟรี่ที่ทำให้ยังอยู่ได้เรื่อยๆกับความธรรมชาติ ละเอียด และ ดึงดูด

หลายโมเมนต์ในเรื่องนี้ ทำให้รู้สึกรีเลทอย่างไม่น่าเชื่อ

โมเมนต์ของทั้งพี่แอนและน้องเจน ตอนพูดถึงความรู้สึกมีให้กันครั้งแรก และ ยังคงสับสนว่ามันคืออะไร ทำให้ย้อนไปถึงความรักครั้งแรกที่มีแฟนเป็นผู้หญิง นี่ใช่ความชอบไหม แต่ทำไมเราเจ็บ มวนท้อง เป็นความรู้สึกนี้ไม่ได้สัมผัสมานานมากๆแล้ว พอได้สัมผัสอีกที น้ำตาก็มาแบบงงๆ

รวมถึงครึ่งหลัง การแสดงของพี่แอน จากเอินๆ เหมือนเขย่าตัวเราให้ย้อนไปช่วงเวลานึงในชีวิตตัวเอง ทั้งความฝัน การแบกรับภาระ การอยากออกจากชีวิตที่เป็น ครั้งนึงตอนแม่ป่วยและเป็นหนี้ เคยมองขึ้นฟ้าและพูดพ่นโมโนลอกตามประสาชะนีติดพูดคนเดียว มึงอยากลองกับกูใช่ไหม กูจะไม่มีทางมีชีวิตแบบนี้ ละครมากแต่พูดออกมาจริงๆ และ โชคดีที่โลกยังใจดีกับเรา เห็นตัวเองวันนี้ก็ขอบคุณ ในอีกไม่รู้กี่ปีข้างหน้า ถึงแอนทุกคนบนโลก เชื่อว่าแอนจะไปได้ ขอให้ได้เจอกับวันที่แอนเลือกชีวิตตัวเองได้อย่างแท้จริง อย่ายอมแพ้ไปซะก่อน ตั้งแต่แอนอยากเป็นแอร์ หลังจากนั้นก็ละสายตาจากเอินๆไม่ได้อีกเลย ความเจ็บปวดของแอนส่งตรงมาถึงพี่มากๆ

หรือน้องเจน ที่รับรู้เรื่องบ้านน้อยและต้องใช้ชีวิตกับแม่สองคน จากที่เจนยังไม่รู้ว่าจะยังไงกับชีวิต เชื่อว่าโลกจะโบยตีให้น้องโตแบบก้าวกระโดด และ คงได้เลือกสักทางของชีวิตเพื่อการอยู่รอด

และ ที่เซอไพรส์มาก! พี่บอย รู้สึกว่าบทนี้แม่งเล่นยาก จะพอดีอย่างไร แต่มันพอดีมากๆ รู้สึกดีใจที่ได้รับชมพี่ในบทบาทนี้มากๆ

สุดท้าย พี่แคลร์ดีใจกับพี่ งดงาม ดูจบยังค้างอะไรในตัวอยู่หลายอย่าง ขอบคุณในความเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ความเทาของมนุษย์ ความพยายามจะดีต่อกัน และ การต้องสู้กันไปกับต้นทุนชีวิตที่มี นี่สิสิ่งที่ทำให้เรารู้สึก

ปล. ดีใจที่ครั้งนึงเคยเป็นเด็กสาวสองคนในสนามแบดมินตัน การเห็นเซตอัพแฟลตทำให้นึกถึงตอนที่เคยถ่าย และรู้สึกดีจริงๆที่ได้เห็นเรื่องนี้บนจอภาพยนตร์

ไปดูกัน!!!!