เป็นยุคที่ไม่ต้องมี ร้อยล้านวิว แต่ยังมีงานให้ทำ

มีคอนเสิร์ตให้เล่น

มีละครให้ถ่าย

มีรายการให้ไป

มีพรีเซนเตอร์ ให้ ชื่นชม

เป็นยุคที่ได้เป็นตัวของตัวเองมากมากที่สุด

เป็นยุคที่ต้องคอยบอกผู้จัด ไม่ต้องถ่ายรูปมุมคนเยอะที่สุด เดี๋ยวดัง กลัวมีคนจ้างไปปิดวิก ในป่า

ไม่ต้องการ โป๊กเกอร์ที่คอยมา ยัดคิวงานให้เต็มที่สุด

ไหวแค่ไหนเอาไปแค่นั้น สุดท้ายแล้วเงินสำคัญก็จริง แต่มันก็มีบางสิ่งที่เราไม่จำเป็นต้องอธิบายกับใคร ดูสภาพจิตใจและร่างกาย เราอยู่บนพื้นที่ของความสบายใจของผู้คนได้ไม่นานหรอก สักวันนึงก็ต้องสิ้นลมหายใจ จากกัน ”

อาจจะมีหลายคนหลายสิ่ง ทำไมถึงไม่รับงานเต็มเดือนคอนเสิร์ตได้เงินเยอะมากกว่า

ผมก็จะได้แต่ยิ้ม “ แล้วคิดอยู่ในใจว่าอ๋อสงสัยผมยังไม่ดัง มาก

แต่ความสบายใจของผมคือ

ยุคที่ใครอยากดูก็ดู ใครอยากจ้างก็จ้าง

แต่ขอให้ชัวร์ ขอให้จริง ขอให้เราไปเล่นแล้วเค้าอยากดูเราจริงๆ นักร้องก็ร้องอย่างมีความสุข นักดนตรีก็เล่นอย่างเอ็นจอย ไม่ใช่แค่เล่นจบกลับบ้านมีงานก็ดีได้เงินก็พอ มันก็จะกลายเป็นวงจรระยะสั้น”

แต่อะไรที่ผมสามารถทดแทนได้ ผมจะทำ เพื่อให้ชีวิตผมกับทีมงานและคนรอบข้างของผมมีความสุข

สุขใดเล่าจะเท่ากับความสุขที่มาจากความรู้สึกจริง “🤘🏻