The Velvet Kingdom • เป็นคนขี้กังวลมาทั้งชีวิตภายใต้ภาพลักษณ์ที่ดูไม่กังวลกับอะไรมากมาย ยิ่งเป็นพื้นที่ทางงานและทางใจยิ่งกังวลสูงสุด

งานPerformanceหรือStage Playใดๆเป็นพื้นที่ที่เรากลัว เรารักกองถ่าย เรารักกล้อง ไฟและการตัดต่อ ชีวิตนักแสดงถูกตัดสินมากเกินพออยู่แล้วโดยไม่ต้องไปปะทะกับสายตาของผู้ชมต่อหน้า ไม่ต้องให้เขาเห็นกระบวนการใดๆแล้วเขาจะด่าก็ค่อยว่ากัน แต่งานเวทีมันให้ความรู้สึกเปลือยเปล่า ให้ความรู้สึกว่าเราโดนเผยความลับ ยิ่งเราซึ่งมาแบบไม่มีที่มา ไม่academic เล่นละครเล่นหนังแบบบ้านๆไม่มีฐานเท่ๆให้ยืนหยัดอ้างอิง เรายิ่งกลัว

โรสติดต่อเรามาซึ่งเราก็ไม่เห็นข้อความ ต้องผ่านแม่มุกอีกที เราบอกเล่าถึงความกลัวที่เรามีให้โรสฟังแบบตั้งใจ และคิดว่าก็คงจบกันไปตรงนั้น แต่โรสก็โอเคและบอกว่ามันจะไม่มีอะไรที่พี่กลัวนะ มาลองกัน

ได้ลองและเล่น และเราสบายใจกับกระบวนการทั้งหมดมากกว่าที่คิด เอาจริงๆความinsecureของเรามันคือความกลัวว่าจะถูกตัดสิน กลัวความไม่เข้าพวกกับความเก๋ทั้งหลายของงาน ทั้งที่สุดแล้ว การทดลองมันเกิดขึ้นทุกวัน ทุกกระบวนการชีวิต ลองและเริ่มใหม่ ลองและล้มเหลว ลองและเก็บไว้ทำอีก การได้อ่านและไม่อ่าน เป็นและไม่เป็น ดูที่จอแต่ในหัวทุกคนมีเรื่องส่วนตัวขึ้นมาซ้อนทับ ฉากที่เราคิดเอง เรื่องที่เรามีทั้งเก่าและใหม่เป็นไปได้หมดในการทดลอง

ขอบคุณโรสมากๆ ที่จริงไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมโรสถึงเลือกให้เราไปร่วมในกระบวนการนี้ แต่เป็นเกียรติมากจริงๆที่ได้รับความไว้วางใจให้เห็นบางสิ่งที่โรสอยากเล่า ขอบคุณผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกคน ทั้งโรส แนน โตโต้ พี่ไปป์ พี่ต้น พี่ลูกตาล พี่นท แม่มุก นนท์ ที่ทำให้การอันล๊อคตัวเองครั้งนี้มันไม่น่ากลัว ขอบคุณมิตรสหายทั้งพี่น้องและทุกคนที่เจอ รวมถึงพี่เจ้ยและทุกๆคนที่ทำให้เกิดงานbeff7 ที่คุยและโอบกอดกัน ทั้งคนคุ้นเคยและคนใหม่ๆด้วยนะคะ ❤️