สมัยมีแฟนแรกๆ คิดว่า เออนี่คือความรักละ รักมาก รักสุด รักแบบว่ากุตั้งชื่อลูกคนที่3รอละ
แต่พอมาตอนนี้..ที่เคยบอกว่ารักแฟนมาก คือ มันไม่น่าใช่ละ
มันไม่เหมือนกันเลย
มันไม่ได้ครึ่งของความรักที่ให้ลูกเลย มันรักแบบไม่ต้องคิด
รักแบบไม่อยากให้เจ็บป่วยอะไรทั้งสิ้น ทั้งจิตใจ ขอทุกข์แทน
ยอมได้ทุกอย่าง กลัวไปหมด คิดกังวลไปเรื่่อย ไปเที่ยวไหนก็ไม่สนุกไม่เต็มที่เหมือนแต่ก่อน เปิดรูปดูทั้งวัน โทรหาอยู่นั่นอะ ไป2วันเหมือน2อาทิตย์

เพิ่งเข้าใจไม่นานมานี้ ว่าแม่รักเราแค่ไหน ก็ตอนเรามีลูกเอง
นี่แหละ จะบอกว่าที่รักแม่ รักพ่อ รักคุณตาคุณยาย มันดูเหมือนรัก
คนละแบบไปเลย5555

แต่ก็นั่นแหละ รักแม่ง เจ็บหมดแหละ ไม่ว่าจะรักลูก รักแมว
รักใครก็ตาม แต่นั้นคือสิ่งที่ทุกคนต้องมีอยู่ละ แต่ว่าเราเลือกรักได้นิ!
ทำไมกุมาคิดได้ตอนอายุ 30
ว่ารักลูก รักครอบครัวโคตรคุ้มค่า พอคิดได้ก็อยากย้อนกลับไปว่าที่ผ่านมากูไปเสียความรู้สึก เสียใจให้กับคนนอกทำไมวะ ..ทนเหนื่อยมาได้ไง ทนทำไม

ชีวิตตอนนี้ เครียดสุดคือเรื่องลูก จะหาเงินได้เท่าที่พ่อแม่เลี้ยงเรามาให้ลูกเราได้ไหมวะ และเราคนเดียวเนี่ยนะ
ลูกเราต้องไม่ได้น้อยไปกว่าเราดิ โอเคเรื่องนี้ ยอมเครียดได้
ความรักอย่างอื่นมันยาก
การมีแฟนไม่เหมาะกับเราก็ต้องไม่มีอะ ไม่หวัง ไม่หา ว่างก็ไป
ถ้าเหนื่อย ขก ก็ไม่ไป ไม่ได้ชอบใครขนาดนั้นก็ไม่คุย เหมือน
“Been there Done that”
รู้สึกเลยว่า เฮ้ย นี่คือการรักตัวเองละนะ
ใครจะอยู่ก็ขอบใจ ใครจะไปก็ขอบคุณที่เคยเข้ามา

ไม่อยากเป็นแบบเดิม ทุกวันนี้อยู่กับเพื่อนไปเที่ยวกับลูก ดูหนัง กินของอร่อยแบบไม่กลัวอ้วน นี่คือความสุขแล้วอะ
เพราะถ้าให้แลกความสุขชั่วคราวที่รู้ว่ามันจะจบซ้ำๆ เจ็บมากแบบเดิม
ก็ไม่เอา เหงานิดเดียว แต่ไม่เจ็บเลย แม่งดีกว่าเดิมมาก

ปี2ปีนี้เจอคนรอบตัวแบบเฮียๆ ก็ตัดออกไปง่ายมาก แต่ก่อนคงอยากญาติดีกับทุกคน ไม่อยากทะเลาะกับใคร ยอมทำดีด้วย แต่ตอนนี้เจอคนเฮียคือตัดอย่างเดียว พร้อมบวกเป็นบางคน555 ไม่เก็บมาใส่ใจเลย แล้วชีวิตดีขึ้นจริง

จิตแพทย์บอกว่าถ้าจะมีแฟนให้รักแฟนเหมือนรักแมว มันข่วน มันไม่สนใจเรา เราก็ยังรัก และก็ไม่เจ็บเพราะเราไม่คาดหวัง จะบอกว่ากุลองละ สำหรับกุยังใช้ไม่ได้55555