ผมเองก็ไม่รู้จะเริ่มพิมพ์ถึงเฮีย @itan ยังไงดี รู้ข่าวเฮียจากเราไปเกือบสองชั่วโมง นั่งงงอยู่นาน ยังทำใจไม่ได้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริง สุดท้ายก็ได้แต่ยอมรับว่าเฮียจากเราไปแล้ว

น้ำตามันเอ่อๆ แต่มันก็ยังไมถึงกับร้อง เพราะเรื่องราวดีๆของเรามันเยอะมาก คิดถึงแล้วก็มีแต่เรื่องที่เฮียช่วยเหลือผมเยอะเต็มไปหมด ตั้งแต่เริ่มทำร้านหม่าล่า หมูปิ้ง เฮียก็คอยเชียร์อัพ แนะนำ เอารายการมาถ่าย แนะนำคอนเนคชั่นให้ แบบไม่เคยหวังอะไรตอบแทน

ทุกครั้งที่ผมเปิดไลน์อาหารใหม่ เฮียมักจะแอบมาอุดหนุน มาชิม คอยติชม ที่ร้านบอกว่าเฮียชอบแอบมานั่งกินหมูกระทะคนเดียวบ่อยๆ มาถึงแล้วก็ถามถึงผม พอกินเสร็จแกก็จะคิดเงิน จากไปเงียบๆ

พักหลังเฮียชอบชวนผมไปกินข้าว ไปกินไอติมร้านเฮีย แต่ผมก็ไม่เคยว่างไปเลย นึกแต่ว่ามีเวลาเหลือเฟือ รอว่างๆค่อยไป ไม่คิดเลยว่าวันนี้ ต่อให้ว่างแสนว่าง เฮียก็ไม่อยู่รอผมไปกินไอติมร้านเฮียแล้ว

ผมนั่งอ่านข้อความที่ทุกคนเขียนถึงเฮีย ทุกคนขอบคุณเฮีย พูดเป็นเสียงเดียวกัน แชร์เป็นเรื่องเดียวกัน ว่าเฮียจะคอยเป็นกำลังใจ สนับสนุนทุกคนเสมอ ผมยังจำวันคริสมาสต์อีฟปีหนึ่งที่เราไปกินข้าวกันได้ เฮียสอนผมว่า อย่าคิดเอาแต่นัดกินข้าวเพราะเป็นแค่มื้อที่คุยผลประโยชน์ทางธุรกิจ เรื่องล้อมวงกินข้าวเป็นเรื่องของครอบครัวและมิตรภาพ หัดมากินข้าวกับเพื่อน พี่น้อง ครอบครัวบ้าง ชีวิตมันไม่เที่ยง

วันนั้นผมฟังเฮียสอน ก็ได้แต่เออๆออๆ

วันนี้ผมเข้าใจคำว่าชีวิตไม่เที่ยงแล้ว และถึงบางอ้อว่า ที่ชีวิตมันไม่เที่ยง เพราะเรามักปล่อยให้มันสาย เฮียนัดผมแล้วนัดผมอีก ผมก็ปล่อยเวลาไปเจอเฮียให้สายไปจนป่านนี้

สุดท้ายก็ได้แต่นึกเสียดายที่เราได้กอดกันน้อยไป ขอบคุณกันจากปากน้อยไป ทำอะไรตอบแทนกันน้อยไป

ผมบอกรักเฮียในไลน์บ่อย แต่ไม่เคยบอกเฮียด้วยตัวเองเลย และคงได้แต่บอกรักเฮียผ่านข้อความนี้อีกครั้ง

ขอบคุณเฮียสำหรับทุกอย่างจากหัวใจครับ ผมไม่รู้ว่าบนนั้นมันจะมีของอร่อยให้เรากินมั้ย แต่ผมหวังว่าเมื่อเราพบกันใหม่ ผมจะมีโอกาสได้กินข้าวแล้วนั่งคุยกับเฮียอีกครั้ง

ถึงตอนนั้นผมจะบอกรักเฮียจากปากผมเองนะครับ

ด้วยความอาลัยรักอย่างยิ่ง