ภรรยาผมตั้งครรภ์ตอนอายุ 21 ปี ในช่วงที่เพื่อนของเธอเพิ่งจบปริญญาเธอก็รับบทเป็นคุณแม่ Full Time ดูแลลูกทุกวัน ตัวติดกับลูกตลอดเวลา ตื่นเช้าส่งลูกไปโรงเรียน เฝ้าทะนุถนอมตั้งแต่ลูกแบเบาะ จนวันนี้ลูกตัวสูงกว่าเธอแล้ว

10 ปีที่ผ่านมาเหมือนเธอสละชีวิตวัยรุ่นของเธอที่ควรจะเป็นไปเลย เอาจริงๆแล้วงานของพ่ออย่างผมที่ได้ทำนอกบ้านเหมือนจะหนัก แต่คิดให้ดีแล้วงานแม่บ้านต่างหากที่ต้องอยู่บ้าน ทำสิ่งเดิมๆซ้ำๆ ไม่มีวันลาหยุด ลาป่วย และไม่มีวันลาออกนั้นหนักและน่าเบื่อกว่ามาก

ในวันนี้ที่ลูกโตพอจะดูแลตัวเองได้ ภรรยาที่เริ่มมีเวลาหายใจหายคอของผมจึงดริ้งค์เข้าสังคมกับเพื่อนบ้างเป็นธรรมดา บางวีคก็ถี่หน่อย แต่บางวีคเพื่อนเบื่อขี้หน้าก็ 2 - 3 วันครั้ง

อย่างไรเสียเบลก็ยังตื่นมาส่งลูกไปโรงเรียนทุกเช้า และยังดูแลงานบริษัทกับเป็น CFO บัญชีที่บ้านได้อย่างไม่บกพร่อง มันก็จริงอย่างชูใจว่า ถ้ามันเป็นความสุขของเค้าก็ควรปล่อยเค้าไปมีความสุขบ้าง

คำว่าครอบครัว ความสัมพันธ์มันคือวงกลมส่วนที่อินเตอร์เซคกัน 10 ปีแล้วที่ภรรยาผมไม่เคยมีส่วนนอกอินเตอร์เซคนั้นเป็นส่วนตัวเลย จริงๆเธอก็มีความคิด ชีวิต หัวใจที่อยากมีอิสระของตัวเอง เพียงแต่ด้วยความรักลูกและครอบครัว จึงทำให้เธอเองก็เสียสละมามาก

หลังจากคุยกับลูกแล้วก็ลองคิดดู ถ้าเธอจะดื่มบ้าง เที่ยวบ้าง ออกไปเสริมสวยบ้าง ดูคอนเสิร์ตถี่บ้างก็ไม่รู้จะบ่นไปทำไม ก็คงหยอกไปเตือนไปตามประสาสามีแก่ๆ เป็นห่วงแค่เรื่องสุขภาพ ถ้าวัยนี้ยังแข็งแรงก็อยากให้ดูแลตัวเองให้ดีไปด้วย

วันแม่ที่ผ่านมา ไม่ได้เขียนอะไรถึงภรรยาเลย มาเห็นภาพนี้ถึงคิดได้ว่าที่ผ่านมาเบลมอบอะไรให้ผมกับชูใจมามากจริงๆ

คงถึงเวลาที่ผมควรจะมอบความเข้าใจให้ตอบแทนเธอบ้าง มันก็แค่นั้นเอง