บันทึกไว้ว่าทะเลได้วิ่งครั้งแรกกลางสายฝน… @talay_vela #เขียนยาวนิดนึงนะคะแม่กำลังอิน

วันก่อนที่โรงเรียนทะเลจัดงาน Cross Country Run ซึ่งเด็กๆวัยทะเลจะวิ่งในระยะสั้นๆ (ถ้าพี่โตก็วิ่งไกลหน่อย) แต่ตอนเช้าฝนตกหนักมากกก แม่คิดว่าเค้าน่าจะยกเลิกงานแน่ๆ เลยไม่ได้ให้ลูกใส่รองเท้าวิ่ง ปรากฏว่าพอถึงโรงเรียน เค้าไม่ยกเลิกจ่ะ! เด็กฝรั่งคือลุยเว่อร์ วิ่งกันกลางฝน ลุยโคลนกันสุดมัน พ่อแม่ก็ตะโกนเชียร์กันอย่างสนุกสนาน

ก้อยกับพี่ตูนปรึกษากัน “เอาไงดีอ่ะ เราจะให้ลูกวิ่งมั้ย? กลัวลูกจะป่วย” ระหว่างที่กำลังลังเล ก้อยก็หันไปถามทะเล
“ลูกครับ ฝนตกนะ ลูกอยากวิ่งมั้ย”
ทะเลมองดูพี่ๆที่กำลังวิ่งอยู่ แล้วตอบแบบไม่ลังเล “วิ่งครับ”

เอาล่ะ เมื่อลูกหนักแน่น เราก็ต้องให้เค้าได้ทำอย่างที่ตั้งใจ
ฝนที่ตกหนักเริ่มซาลง เหลือเพียงฝนปอยๆบางๆพอชุ่มฉ่ำ
พ่อจูงมือทะเลไปที่จุดสตาร์ท และพอเสียงนกหวีดดังขึ้น
ลูกก็วิ่งแบบงงๆ เป็นอะไรที่ตลกมาก
พื้นเปียกแฉะและดินโคลนทำทะเลเริ่มไม่อยากวิ่งต่อ
แม่เห็นท่าเริ่มไม่ดีก็เลยรีบอุ้มลูก ข้ามดินโคลนนั้น แล้วปล่อยเค้าลง
แล้วพาเค้าวิ่งจูงมือกันเข้าเส้นชัยในที่สุด
สรุปทะเลได้วิ่ง แต่พ่อกับแม่ตัวเลอะโคลนทั้งคู่55555
พ่อได้พาลูกวิ่งตอนเริ่ม ส่วนแม่พาวิ่งเข้าเส้นชัยตอนจบ

วิ่งเสร็จก้อยรู้สึกเหมือนได้ปลดล็อคอะไรบางอย่าง
มันคือความกลัวในใจของคนเป็นพ่อแม่ที่มากมายเหลือเกิน
กลัวลูกป่วย… กลัวลูกเลอะ… กลัวนั่น กลัวนี่
ขนาดลูกยังไม่กลัวเลย แล้วเราจะกลัวทำไม
บางทีการปล่อยให้ลูกได้เลอะ ได้ลุยบ้าง มันก็เหมือนเป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้ลูกอีกอย่างแบบหนึ่ง รวมถึงเราด้วย

การวิ่งครั้งแรกของทะเลได้สอนพ่อแม่มากมาย
“จริงๆแล้วไม่ใช่แค่ลูกหรอกที่เข้าโรงเรียน พ่อแม่ด้วยต่างหาก”
วิ่งจบก้อยกอดลูกและบอกเค้าว่า “You made it !!”

ไปลูก เราไปเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน :)

ปล. แม่ชอบภาพที่แม่วิ่งกับทะเลที่พ่อถ่ายให้จากด้านหลังที่สุดเลยครับ❤️

#บันทึกจากแม่ก้อยถึงทะเล
#Talay2y11m
#KTTVjourney
#ก้อยตูนทะเลเวลา