เคยบอกพี่ @mamjintara กับพี่ @santanoom ว่าผมเป็นแฟนภาพยนต์เรื่องบุญชู เป็นแฟนชนิดย้อนดูบุญชูทุกภาค ภาคละเกิน 10 รอบวนๆซ้ำๆอย่างไม่รู้เบื่อ
อาจเพราะบุญชูกับผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาผจญภัยในกรุงเทพเหมือนกัน ทุกครั้งที่ได้ดูบุญชูผมจึงรู้สึกสบายใจเหมือนเจอเพื่อน เจอพี่ ยิ่งเป็นฉากที่ไปเกิดที่สุพรรณผมยิ่งรู้สึกชอบดูมาก เพราะมันเหมือนได้กลับบ้านต่างจังหวัด
ดังนั้นหากถามว่าผมชอบบุญชูภาคไหนที่สุด คำตอบก็คงจะเป็นภาค 7 เพราะภาคนี้เนื้อเรื่องเกิน 80% เกิดที่สุพรรณ เป็นภาคที่ฮาที่สุดเพราะนอกจากแก๊งเพื่อนบุญชูจะมาครบ ยังมีตัวละครจอมขโมยซีนที่ชื่อสตีฟมาชูโรง ทั้งความรักของบุญชูและโมลีก็มาสุกงอม Happy Ending เอาภาคนี้
บุญชูภาค 7 จึงเป็นภาคที่ผมรักและเปิดดูบ่อยที่สุด ความฝันของผมก็คือการได้ไปเยือนสถานที่ถ่ายทำจริงซักครั้ง เข้าใจมาตลอดว่าถ่ายทำที่สุพรรณจริงๆ จนได้มาทราบภายหลังคุณอาบัณฑิตเสียชีวิตว่า ฉากหลังที่ได้ถ่ายทำบุญชูภาคนี้คือ อ.ผักไห่ จ.อยุธยา และร้านช่วยโอชากับท่าเรือในเรื่องก็ถ่ายทำที่ตลาดลาดชะโด
เมื่อวานไปออกทริปขับ @vespa ที่ถนน 3454 ซึ่งในรู้ทนั้นมีผ่าน อ.ผักไห่ ผมจึงขอชาวคณะแวะไปตลาดลาดชะโดเพื่อเห็นฉากที่ถ่ายทำบุญชูซักครั้งในชีวิต เมื่อไปถึง ผมพบว่าตลาดเงียบมาก แต่บ้านเรือนยังคงสภาพเอาไว้เหมือนเดิมเด๊ะ มีทรุดโทรมบ้างตามกาล หากแต่มันกลับย้อนความทรงจำผมได้เหมือนนั่งไทม์แมชชีน
เราไปจอดรถกันที่โรงเรียนลาดชะโด เจอพี่ตำรวจใจดีสองคนอาสาพาเราไปดูสถานที่ถ่ายทำบุญชูด้วยการถามชาวบ้านแถวนั้น แกะรอยมาเรื่อยๆ จนมาเจอท่าน้ำที่ตั้งของร้านช่วยโอชาในเรื่อง
ผมยืนอึ้งไปประมาณสิบวิ ทุกอย่างเหมือนเราได้มายืนในหนังเลย ผมเห็นทุกอย่างเป็นฉากๆ จุดนี้พี่ปอง ปากหมาทะเลาะกับนักเลง จุดนี้หยอยนั่งรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาหลังจากหายไปครึ่งเรื่องเพราะข้าวซอยฮ่อ
สำหรับน้องๆที่มาด้วย พวกมันคงงงว่าพี่มาทำอะไร แต่สำหรับผมมันเหมือนการมาเยี่ยมบ้านเพื่อนสนิท ที่เราสื่อสารกันมานาน แต่ไม่เคยเจอตัวจริงกัน
ผมใช้เวลาละเมียดความรู้สึกอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ พยายามเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้ให้มากที่สุด บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร แต่มวลมันอบอุ่น และคงอธิบายให้ใครฟังได้ยาก
เราออกจากผักไห่ ขับรถกันต่อไปจนสุดที่ตำบลแม่ลา สิงห์บุรี ขากลับมากรุงเทพ ผมย้อนคิดว่าทำไมผมถึงรู้สึกดีนักกับการได้ไปยืนตรงนั้น
อาจเป็นเพราะหนังบางเรื่อง มันเป็นมากกว่าหนัง หากแต่บนแผ่นฟิล์มนั้นได้บันทึกเสี้ยวหนึ่งของชีวิตเราเอาไว้ ประหนึ่งโลกอีกใบที่เรามักจะไปหลบในนั้นในวันที่โลกแห่งความจริงมันโหดร้าย
วันนี้ผมจึงรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองได้กลับบ้าน
