แดนสาป • ใช้คำว่ารอดูเลยดีกว่ากับหนังเรื่องนี้ เพราะอยากรู้ว่า‘ผี’(ขอใช้คำนี้เพื่อความเข้าใจที่ง่ายที่สุด)ในมุมมองของชาวมุสลิมคืออะไร ทำไมของแขก(ในมุมของคนไทยที่ฟังเรื่องผี)มันดูร้ายแรงหนักหนาแก้ยาก

ดูจนจบแล้วก็เข้าใจบางอย่าง สำหรับเรา ผีคือพันธะสัญญาในตัวของมันเอง ผู้คนที่คลี่คลายแล้วไม่ว่าตอนเป็นหรือตอนตายจะไม่เป็นผี ไม่มีอะไรติดค้างต้องทวงถาม แต่สำหรับความจดจำในสัญญาบางอย่างที่ไม่ลุล่วง ความปรารถนาที่ไม่ได้รับการตอบรับ คำถามที่ไม่มีคำตอบ พื้นที่รกร้างที่เต็มไปด้วยความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงตรงนี้ต่างหาก ที่เป็นแหล่งรวมของผีในทุกรูปแบบ คือการทวงถาม คือความคับแค้นข้องใจที่ถูกเรียกต่างกันออกไปในแต่ละความเชื่อ คือแหล่งดูดกินความสิ้นหวังของพลังงานร้ายๆต่างๆ

คุณอนันดาและคุณเจนนิษฐ์คือสองพ่อลูกที่จำเป็นจะต้องไปอยู่หนองจอก ชาวไทยพุทธในชุมชนมุสลิม หนังเสนอแทบจะทุกสิ่งที่เราเองก็คงรู้สึกถ้าต้องไปอยู่ตรงนั้น เสียงอะซานเรียกละหมาดวันละห้าเวลา พื้นที่ร้านน้ำชาที่แทบจะไร้ผู้หญิง เรื่องพื้นๆอย่างการล้อมวงกินข้าวแบบไม่มีช้อน ให้คนนั้นมาทำพิธีอะไรซักอย่างที่ไม่เคยได้ยินชื่อ โลกที่บางทีเราก็ลืมคิดไป ว่าในทางกลับกันเราที่อยู่กับชุมชนชาวพุทธมาตลอดได้เคยสร้างความอึดอัด ไม่belongแบบนี้กับเพื่อนต่างศาสนาบ้างหรือเปล่า

หนังครึ่งแรกสำหรับเราคือความอึดอัด กล้องเคลื่อนส่ายล่อกแล่กสำรวจ แดดแข็งจ้า บ้านแห้งร้อน เสียงคลื่นความถี่ปวดจี๊ดในสมอง ความน่าจะใช่แต่ก็ไม่ใช่ ความไม่ได้เห็นอะไรชัดๆให้นานพอจะประมวลผลได้ว่ามันคืออะไร เราคือคู่พ่อลูกที่โดนโยนเข้าไปกลางชุมชนนั้นจริง จนปัญหาได้รับคำตอบจากบังฮีม(บรอนต์ ปาลาเร่)และการออกเดินทางไปพบไซหนับ(คุณสีดา)มันน่ากลัวขึ้น แต่ลึกๆกลับรู้สึกสบายใจขึ้นแบบแปลกๆ เสียงและภาพลดความกดดันลง เหลือเพียงการรับมือกับของที่มองไม่เห็น

ชอบคุณบรอนต์กับแม่สีดามากๆ มากแบบมาก และที่พิเศษสำหรับเราคือการเล่าเรื่องผ่านช่วงแฟลชแบ็คถึงอดีตที่เป็นจุดเริ่มของคำสาป มันเศร้าจับใจ และชวนให้เห็นใจในความ‘คิดถึงบ้าน’ของตัวละคร ความคิดถึงสิ่งที่ถูกพรากไป ถึงที่ที่เราจากมามันเข้มข้นจนกลายเป็นความรุนแรงไปในที่สุด ความเป็นอื่นในพื้นที่ของคนอื่น ในสถานะอื่นมันชวนให้เห็นใจและเข้าใจ ชวนให้ได้เห็นสิ่งที่เราอาจจะทำหรืออาจจะเป็นได้ไม่ต่างกันกับเหล่าภูติผีในแดนสาป
#แดนสาป
#cursedland