กราบคารวะพ่อเอ๊ะ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้มาอยู่หลังเวทีของคณะระเบียบวาทะศิลป์ ได้เห็นทั้งนักร้อง นักดนตรี แดนเซอร์ร่วม 100 ชีวิตวิ่งทำงานกันข้างหลังเวทีจนขาขวิดแล้วรู้สึกตื่นเต้นมากครับ

เบื้องหน้าว่างดงามอัศจรรย์แล้ว เบื้องหลังยิ่งอัศจรรย์กว่า รายละเอียดมันเยอะยุบยับไปหมด มองไปก็เก็บไม่ทัน พยายามเดินวนๆดูการจัดการหลายๆอย่าง ทุกอย่างเป็นระบบ ระเบียบ แต่มันเป็นระบบแบบ Improvise เพราะสถานที่เปลี่ยนทุกวัน สถานการณ์หน้างานเปลี่ยนทุกวัน ดังนั้นการจะจัดการดูแลทีมงานนับร้อย ให้ออกไปแสดงงานสุดอลังการให้ได้ 4 ชั่วโมง มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ไม่ใช่ไม่ง่ายธรรมดา แต่เป็นระดับอภิมหายากเลยดีกว่า

ดังนั้นการได้เห็นการจัดการวงของพ่อเอ๊ะและทีมงานในคืนนั้น ผมจึงรู้สึกอยากคารวะอย่างยิ่ง เพราะภายใต้ความยาก ทุกท่านดำเนินงานกันอย่างมืออาชีพ ไม่รีบเร่ง ร้อนรน ทุกคนประจำหน้าที่ รู้ปัญหา รู้ตำแหน่ง

แม้อุปสรรคอย่างฟ้า ฝน จะพัดกระหน่ำ แต่กระนั้นงานก็ดำเนินไปด้วยดีจนจบ

ผมกลับมาคืนนั้น ยังเก็บภาพที่เห็นมาวิเคราะห์ถึงวันนี้ คณะลูกทุ่ง หมอลำบ้านเรานั้น อยู่กันแบบบ้านๆ ถ้อยทีถ้อยอาศัย ไม่มี Facility ใดๆให้ยุ่งยาก แต่ผมกล้าบอกเลยว่า ระบบแบบเรานี่แหล่ะ สุดยอดมาก

เดือนกรกฎาคมจะไปทัวร์ซิดนี่ย์กับพ่อเอ๊ะ และระเบียบวาทะศิลป์ คิดว่าคงต้องมีวิชาอะไรไปขอเรียนรู้อีกมากมายครับ