เล่มนี้เป็นเรื่องราวชีวิตจริงของผู้เขียนและคุณแม่ที่เป็นอัลไซเมอร์ อ่านเพลินมากหนึ่งนั่งจบ เนื่องจากผู้เขียนมีความฝันเดียวกันคือการเป็นนักแสดง วิธีการเขียนเรื่องนี้ด้วยองค์ประกอบแบบบทละคร ถูกเล่าเรื่องเป็นฉาก การชอบคุยกับตัวเอง ใช้ศัพท์เฉพาะบางอย่างแบบจิบเบอริช ทำให้รู้สึกร่วมมาก อ่านไปยิ้มไป แต่ยิ้มสักพักน้ำตาก็มาเอง พาร์ทเพลงประกอบละคร…พออ่านแล้วได้ยินเสียงเพลงขึ้นในหัวตาม ทะลักเลย การแชร์เรื่องราวการดูแลคุณแม่ที่ป่วยอัลไซเมอร์ในระดับดีเทลขนาดนี้มันไม่ง่าย ไม่พาดราม่า แต่ก็จุกหลายๆครั้ง ขอบคุณที่แชร์ส่วนนึงของชีวิตมาให้ได้อ่านนะคะ งดงามมากๆ และ ขอเป็นกำลังใจให้ ถึงผู้เขียนจะบอกว่าเป็นเพียงการเขียนเพื่อได้ระบายความรู้สึกเป็นหลัก แต่ขอยืนยันว่าเป็นหนึ่งในหนังสือที่เข้าไปในใจผู้อ่านได้ไม่ยากเลย
ลืม ปล. หน้าปกน่ารัก! และ รูปทุกรูปที่วาดจนจบโหดเลย