คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับเพื่อนๆ เมือ 26 ปีที่แล้ว ตอนผมอายุ 13 ผมนั่งอยู่หน้าบ้าน ก่อนที่ผมจะออกเดินทางมาทำงานที่กรุงเทพ ผมสัญญา กับแม่ธรรม แม่อีกคนนึงของผม ว่า ซักวันนึงผมจะซื้อรถป้ายแดงให้พ่อกับแม่ให้ได้ เพราะพ่อผมเป็นคนชอบรถมาก ในระหว่างที่ผมสัญญากับแม่อยู่ จู่ๆ ก็มีรถกระบะคันนึง ขับมาขายตู้กับข้าวในหมู่บ้านเราพอดี บ้านผมไม่มีตู้กับข้าวครับ แม่อยากได้ตู้กับข้าวมาก เค้าบอกว่าผ่อนได้ ผมบอกแม่ซื้อเลย ผมจะไปกรุงเทพแล้ว เดี่ยวผมส่งเงินมาผ่อนเอง และหลังจากนั้นผมก็มาทำงานที่กรุงเทพ ตั้งหน้าตั้งทำงาน จนลืมไปว่าผมต้องผ่อนตู้กับข้าวให้แม่ แล้วผมปล่อยให้แม่เผชิญชะตากรรมผ่อนตู้กับข้าวตามลำพัง

เวลา ผ่านไป 26 ปี แบบรวดเร็วมาก จนผมอายุ 39 ผมพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ไม่เยอะหรอกครับ ไม่พอซื้อสดด้วย แต่พอที่จะซื้อด้วยเงินผ่อนให้พ่อผม พ่อผมอายุ 67 ปี แล้วครับ แต่ยังแข็งแรงดีมาก วิ่งได้ ออกกำลังกายได้ ขับรถได้ ผมรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วจนใจหาย ผมคงจะเสียใจมาก ถ้าผมรอให้ถึงวันที่ผมพร้อม และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ด้วย ซึ้งวันนั้นอาจจะเป็นวันที่พ่อผมขับรถไม่ได้แล้วก็ได้ ผมคงจะเสียใจมากที่ ไม่สามารถทำตามสัญญาให้พ่อกับแม่ได้เลยซักอย่าง ถ้ามีบางคนบอกว่าผมอวดรวย ใช่ครับ แต่ผมไม่ได้รวยเงินนะครับ มันคือรวยความรักครับ ผมอยากอวดรวยความรักให้กับพ่อแม่ผม ในแบบของผมครับ อยากให้เค้ารู้ว่าผมรักเค้า ในช่วงเวลาที่ผมสามารถทำได้ และผมขอให้สัญญาไว้ตรงนี้เลยนะครับว่า เมื่อไหร่ก็ตาม ที่ผมผ่อนรถคันนี้ให้พ่อกับแม่ผมหมด ผมจะกลับไปช่วยแม่ผมผ่อนตู้กับข้าวต่อ รอก่อนเด้อแม่ ลูกแย่ๆคนนี้ ซักวันต้องได้ดี จะกลับไปปลดหนี้ตู้กับข้าวให้แม่ให้ได้

สวัสดีเด้อปีใหม่อีพ่ออีแม่จ๋า