พอเพียง…?

• สิ่งนึงที่ได้เรียนรู้คือการอยู่รอดของหลายสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้สอดคล้องกับดิน ไม้ อากาศ ไฟ แม่น้ำ ทะเล ภูเขา เมฆ หิมะ กลางวัน กลางคืน เสมือนการดำรงอยู่ของสิ่งมีชีวิตอื่นๆในธรรมชาตินี้เอื้อกันและกัน ไม่มีอะไรที่มากไป หรือน้อยไป กำลังพอดี

• ต่างกับมนุษย์เราทุกวันนี้ พัฒนาการรับรู้มาเพื่อรับรู้มากกว่าแค่เรื่องพวก basic instincts เรามีโอกาสได้สนุกกับการลิ้มรสชาติหลากหลาย สร้างสรรค์ศิลปะ มีจิตนาการมีความฝัน มีความอยาก ความต้องการที่มากกว่าแค่การอยู่รอด บางคนต้องการชื่อเสียง ต้องการการยอมรับ ต้องการการมีอำนาจ ต้องการความสะดวกสบาย ต้องการมีความสุข…

• ความสุขที่มากล้นเกินความจำเป็น กอบโกยเก็บไว้เพียงส่วนตัว หาผลประโยชน์จากทุกสิ่งทุกอย่างรอบข้าง ตาโตไปกับทุกสิ่งอย่างที่สามารถตอบสนองความต้องการ

• บางคนมีโอกาสทำได้ ก็ทำไปแบบไม่สนใจอะไรเลย ผลเสียอะไรช่างมันไม่เกิดกับตัวฉันและครอบครัวก็โอเค กอบโกยกันต่อไป เพียงเพราะแค่ ”ก็ชั้นทำได้” บางคนระหว่างทำได้แล้วคิดได้ด้วยก็ดูแลสิ่งแวดล้อมและคนรอบข้างไปด้วย แต่บางคนไม่มีโอกาสที่จะมีโอกาสเลยด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ดูแลสิ่งแวดล้อมเลย เอาตัวเองให้รอดก่อนยังยาก

• โดยเฉพาะรูปแบบการดำรงอยู่ของชีวิตมนุษย์ในปัจจุบันที่การพึ่งพาตัวเองในเรื่องของปัจจัย4แทบไม่มีพื้นที่เหลือให้เราทำสิ่งนี้กันได้เองเลย ไม่ว่าจะอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย เราต้องมีเงินซื้อมันมาทั้งหมด

• แล้วต้องมีเงินแค่ไหนถึงจะมากพอ?

•ในวันที่เงินมันหายากมากขนาดนี้ ชีวิตความเป็นอยู่ที่ต้องพึ่งพาเงิน จะเป็นยังไง? สิทธิเสรีภาพเสมือนเป็นความเพ้อฝัน เพราะเหมือนต้องมีเงินเท่านั้นถึงจะมี freedom เราก็เลยพยายามแหวกว่ายดิ้นรนเพื่อหาอิสระภาพด้วยการหาโอกาสทำเงิน เพื่อพอมีมากพอ เราจะมีทางเลือก มีอิสระ แต่ในเวลาเดียวกัน เราก็ขังตัวเองให้เป็นทาสของเงินด้วยการแลกกับเวลาชีวิตที่เรามีเกือบทั้งหมด

• แล้วสรุปว่าความพอเพียงนี่ปฏิบัติกันได้จริงในวงกว้างมั้ย? หรือเราคงต้องผ่านจุดนี้ไปก่อน ผ่านไปสู่จุดที่เราต้องมีระบบสังคมที่ดีกว่านี้ก่อนรึป่าว?

• สังคมที่เราทุกวันนี้ขับเคลื่อนแบบเป็นชุมชน เป็นประเทศ คนโดยส่วนมากไม่ได้ถูกฝึกฝนให้พึ่งตัวเองได้แล้ว ต้องพึ่งระบบระเบียบที่สังคมตั้งขึ้น ต้องหวังพึ่งผู้นำประเทศที่มีศีลธรรม มีคุณภาพ มีความรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเองอย่างถ่องแท้

• และเมื่อผู้นำที่เราหวังพึ่งพา นำพาให้ระบบนี้มันดีพอ คนส่วนมากคงจะรู้สึกปลอดภัย ไม่ต้องแก่งแย่งกัน ระแวดระวังกัน มีเวลา มีทางเลือก แล้ววันนั้นเราอาจจะเข้าถึงความต้องการที่ลดลงเหลือแค่ ความพอดี ก็เพียงพอ…?