ละคร พฤกษาสวาท

ประจิมหนุ่มใหญ่รูปไม่หล่อ แต่มีน้ำใจงามกับเพื่อนฝูงเมื่อเดือดร้อนเสมอ ๆ ฐานะร่ำรวยตำแหน่งหน้าที่การงานก็ดี แต่มีปมด้อยที่เป็นคนรูปร่างขี้ริ้วชอบหลงรักผู้หญิงที่สวยมาก ๆ เมื่อเขาหลงรักใคร เขาก็จะทุ่มเททั้งเงินทองและจิตใจให้กับหญิงคนนั้นอย่างมากมาย แต่เขาก็ต้องอกหักมาแล้วถึงสามครั้ง แต่ละครั้งเขาเสียใจแทบเป็นบ้า กินเหล้าเมามายอยู่เป็นเดือน คุณนายอรรถประกาศผู้เป็นแม่และประภัสสรพี่สาว ก็ต้องเดือดร้อนใจไปกับเขาด้วย คุณนายได้ทรายจากประภัสสรว่าสตีญาติห่าง ๆ ของตน ซึ่งอยู่ในบ้านฐานเกือบจะเหมือนคนใช้ แอบหลงรักประจิมอยู่ จึงแนะนำให้ประจิมเอาสตีมาเป็นเมียเก็บแต่ประจิมไม่ยอม เพราะเขาไม่เคยนึกชอบสตีและไม่ต้องการสตี

ในช่วงนั้นเอง เพื่อนรักสมัยเรียนหนังสือด้วยกันของประจิมซึ่งอยู่ที่ลำพูนได้ตายลง และได้ฝากฝังลูกสาวคนเดียวซึ่งเพิ่มเริ่มจะรุ่นให้ประจิมอุปการะ เพราะเขาไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก ประจิมเต็มใจรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยงดู เขารู้สึกพอใจในความสวยงามและฉลาดของอรอินทราหรืออ่อนตั้งแต่แรกพบ ประจิมยกย่องอ่อนให้เป็นหลานของเขา ให้อ่อนเรียกเขาว่าอา อ่อนได้เรียนต่อและเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของประจิมโดยมีสติเป็นผู้ดูแล สตีนั้นรู้สึกขมขื่นและน้อยใจที่ประจิมยกย่องอ่อนไว้เท่ากับพวกวิกสิต พุทธรัตน์ และประภัสรา หลานทั้งสามคนลูกสาวพี่สาวของเขา แต่ด้วยความเป็นคนมีน้ำใจและความน่ารักน่าสงสารของอ่อน สตีจึงรักและเอ็นดูอ่อนมาก

ระยะแรกที่อ่อนเริ่มมาอยู่กับประจิมเธอไม่ค่อยเป็นสุขนัก เพราะถึงแม้ประจิมจะเอ็นดูเธอมาก แต่วิตสิตหลานชายของเขาก็ชอบแอบรังแกและพูดให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจอยู่เสมอ นานครั้งถ้าเขาเห็นเธอเสียใจมาก ๆ เขาจะปลอบเสียทีหนึ่ง แต่ก็ทำแบบข่มขู่อยู่ในที ผิดกับน้องทั้งสองของเขา ซึ่งดีกับอ่อนเสมอมา อ่อนไม่กล้าฟ้องประจิมแต่ปรึกษากับสตี สตีแนะนำให้อ่อนอดทน ความรู้สึกของอ่อนที่มีต่อวิกสิตนั้นมีทั้งเกลียด ทั้งกลัว และขณะเดียวกันลึก ๆ ลงไปก็เลื่อมใสชื่นชมไปด้วย แต่สำหรับประจิมนั้นอ่อนรู้สึกเคารพและบูชา และรู้คุณเขาเสมอในฐานะที่เขาเป็นผู้ชุบชีวิตเธอจากการเป็นเด็กส่งกาแฟตามร้านเพื่อแลกเพียงแค่เศษอาหารสามมื้อและที่พัก

ยิ่งนานวันประจิมก็เริ่มมีความรู้สึกหวงแหนอ่อนมากขึ้นทุกที ทั้งนี้ก็เขามีความรู้สึกว่าอ่อนนี่แหละคือสมบัติที่แท้จริงที่เขามีอยู่ ประกอบกับความเปล่งปลั่งสวยงามของอ่อนที่เพิ่มมากขึ้น ประจิมเริ่มไม่พอใจเมื่ออ่อนลงไปเล่นแบดมินตันหรือคุยเฮฮากับพวกวิกสิตและเพื่อน ๆ ซึ่งวิกสิตเองก็เกือบจะเลิกรังแกอ่อนแล้ว เขาเริ่มพูดจากับอ่อนดีขึ้น ประจิมคอยเรียกอ่อนกลับขึ้นบ้าน และหนักเข้าก็ถึงกับห้ามไม่ให้ลงไปยุ่งและพูดคุยกับเด็กผู้ชาย ยิ่งนานวันความหวงแหนก็ยิ่งมากขึ้น อ่อนแทบไม่ได้ลงไปพบกับวิกสิตและสองสาวนั้นอีกเลย เธอถูกประจิมเก็บตัวไว้ให้หัดช่วยสตีทำกับข้าวทำขนมเมื่อกลับจากโรงเรียนแล้วทุกวัน

แต่ต่อมาวิกสิตที่เคยรังแกอ่อนก็กลับเปลี่ยนไป เขารักอ่อน ซึ่งความจริงเขาชอบอ่อนมานานแล้ว แต่ความที่เขาเป็นคนขี้หมั่นไส้ เขาหมั่นไส้และขวางที่ประจิมเอาใจและหวงอ่อนเขาจึงรังแกและข่มขู่เพื่อประชมประจิม ยิ่งประจิมหวงอ่อนมากเขาก็ยิ่งคอยหาโอกาสดักพบกอ่อนและตามติดอ่อนไปตลาดหรือซื้อของประจำ อ่อนเองก็รู้สึกชื่นชมเขาอยู่แล้ว อ่อนรักวิกสิตเช่นกัน แต่อ่อนต้องคอยหลบซ่อน เพราะประจิมห้ามเอาไว้

เมื่อประจิมสังเกตเห็นทีท่าของวิกสิตและอ่อนเขาก็ยิ่งไม่พอใจและหวงอ่อนมาก เขากลัวว่าอ่อนซึ่งเปรียบเหมือนสมบัติของเขาจะหลุดลอยไปจากเขาเหมือนผู้หญิงทั้งสามคนที่เขาหลงรัก ประจิมเริ่มหงุดหงิดและกลุ้มใจ เขาตัดสินใจไม่ให้อ่อนเรียนต่อมหาวิทยาลัยทั้ง ๆ ที่เคยสัญญากับอ่อนไว้แล้ว ถึงแม้ในใจเขาสงสารอ่อนมาก แต่เขาจะยอมให้อ่อนได้พบกับผู้ชายอื่น ๆ อีกไม่ได้ เมื่ออ่อนรู้ข่าวว่าประจิมไม่ให้เธอเรียนต่อเธอเสียใจมาก อ่อนพยายามอ้อนวอนขอร้องประจิม แต่ก็ไม่ได้เป็นผล อ่อนผิดหวังมากเธออยากเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อจะได้มีความรู้และเกรงว่าถ้าเธอเรียนหนังสือน้อยวิกสิตจะเห็นว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา วิกสิตรู้เรื่องนี้เขาโกรธมาก แม้สตีจะพยายามปลอบโยนวิกสิต สตีไม่ต้องการเห็นวิกสิตทะเลาะกับประจิม วิกสิตไม่ฟังเสียงเขาบอกสตีว่าเขารักอ่อนและจะต้องแต่งงานกับอ่อนให้ได้เมื่อเขาเรียนจบ

ด้วยความสงสารอ่อนและโมโหประจิมที่หวงอ่อนจนไม่มีเหตุผล ประจิมเก็บตัวอ่อนไว้ไม่ให้พบวิกสิต วิกสิตจึงไปพบประจิมเสียเองและถามถึงเหตุผลที่ประจิมไม่ยอมให้อ่อนเรียนต่อ เขาถามว่าประจิมทำเช่นนั้นเพราะประจิมรักอ่อนใช่ไหม ประจิมรู้สึกอับอายที่มีคนรู้ว่าเขาแอบรักอ่อนซึ่งเป็นเด็กในปกครอง เขาจึงกลบเกลื่อนโดยแสดงความโกรธและห้ามวิกสิตมายุ่งเกี่ยวกับอ่อนโดยเด็ดขาด วิกสิตไม่ยอมแพ้ เขาประกาศว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักของเขากับอ่อนสมหวังให้ได้

ประจิมยิ่งหวาดระแวง กลัวว่าอ่อนจะหลุดลอยไปมากขึ้นอีก เขาจึงไม่รอต่อไป เขาเริ่มหว่านล้อมด้วยประการต่าง ๆ ให้อ่อนแต่งงานกับเขา อ่อนตกใจและกลุ้มใจ เธอปรึกษาเรื่องนี้กับสตี สตีเจ็บช้ำใจยิ่งนัก แต่ก็ได้เตือนอ่อนว่าควนจะใจกล้าและเห็นแก่ความรักของอ่อนกับวิกสิตและสอนว่าให้อ่อนตัดสินใจให้ดี ถ้าอ่อนตัดสินใจผิดพลาดไปในตอนนี้แล้วอ่อนจะต้องหมดความสุขไปจนตลอดชาติ อ่อนนั้นใจหนึ่งเธอก็เห็นใจประจิมและพร้อมที่จะตอบแทนบุญคุณประจิมทุกอย่าง อ่อนพยายามอ้อนวอนประจิมให้รอเธออีกสองปี ประจิมในหนึ่งก็สงสารอ่อนแต่ความหวาดระแวงว่าอ่อนจะหลุดลอยมีเหนือกว่าและเขาก็ต้องการให้วิกสิตเห็นว่าเขาเป็นผู้ชนะ เขาจึงหาวิธีรวบรัดให้ได้แต่งงานกับอ่อนโดยเร็วที่สุด เขาโมเมบอกคุณนายอรรถประกาศและประภัสสรว่าเขากับอ่อนจะแต่งงานกัน ให้ทั้งสองช่วยเป็นธุระเรื่องนี้ให้ด้วย

คุณนายแปลกใจและไม่อยากเชื่อเรื่องนี้ เธอซักถามอ่อนถึงเรื่องนี้ อ่อนก็ปฏิเสธและบอกว่าไม่จริง อ่อนรักกับวิกสิตต่างหาก คุณนายนั้นใจจริงไม่ต้องการได้อ่อนเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้วและเห็นว่าประจิมทำไม่ถูกต้องจึงทัดทานประจิม ประจิมนั้นไม่ได้อะไรอีกแล้วนอกจากเอาชนะแต่งงานกับอ่อนให้ได้ ทีแรกเขาคิดว่าอ่อนจะตกบันไดพลอยโจนรับปากตามเขาไป แต่อ่อนกับดื้อรั้น เขาโมโหหน้ามืดจับอ่อนไปขังไว้ในห้องนอนของตัวเขาเอง ส่วนเขาเฝ้าอยู่ที่ห้องสมุดใกล้ ๆ นั่นเอง วิกสิตรู้เรื่องนี้จากสตี เขาจึงแอบมางัดห้องตอนที่ประจิมไปทำงานและพาอ่อนไปฝากไว้กับเพื่อนสนิทเป็นนักดนตรีชื่อแหวน
ประจิมแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าอ่อนไปแล้วโดยมีวิกสิตเป็นผู้ช่วยเหลือ เขาตบสตีจนหน้าบวมในฐานะที่ปล่อยให้ทั้งคู่พากันไป วิกสิตเมื่อฝากฝังอ่อนไว้กับแม่ของแหวนจนเห็นว่าเธอปลอดภัยแน่แล้วเขาก็กลับบ้าน เมื่อถึงบ้านก็มีปากเสียงกับประจิม ประจิมต่อยวิกสิตจนเลือดสาด วิกสิตปิดปากเงียบไม่ยอมบอกใครว่าอ่อนอยู่ที่ไหนเว้นสตีคนเดียว ประจิมออกสืบหาอ่อน ไม่ช้าเขาก็ตามพบที่บ้านแหวนนั้นเอง เขาจู่โจมไปรับตัวอ่อนมา อ่อนเองนั้นเมื่อพบหน้าประจิม เธอก็หมดอาลัยตายอยากยอมไปกับเขาแต่โดยดี อ่อนคิดว่าเธอกลับไปกับประจิมนั้นดีที่สุดทุกคนก็จะได้หมดความเดือนร้อนเพราะเธอเสียที ประจิมดีใจมากที่พบอ่อน เขาวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วโดยลางานเจ็ดวัน จัดหาบ้านพักที่ชะอำเพื่อไปพักกับอ่อน เขาพาอ่อนไปชะอำโดยที่ไม่ได้บอกอ่อนให้รู้ตัวก่อนเลย เมื่ออ่อนรู้ว่าประจิมพาเธอมาชะอำเธอก็ไม่ขัดขืน อ่อนนึกเสียใจว่าเป็นการใช้หนี้ที่เขาฉุดเธอขึ้นมาจากความแร้นแค้น ให้เธอได้ร่ำเรียนและสุขสบายมานาน ประจิมได้อ่อนเป็นภรรยาสมใจและตั้งใจว่าจะพาอ่อนไปจดทะเบียนและทำพิธีแต่งงานที่กรุงเทพฯ

ประจิมพาอ่อนกลับกรุงเทพฯ เมื่อครบกำหนดลางาน เขาประกาศให้ทุกคนรู้ว่าอ่อนเป็นเมียเขาแล้วอย่างภาคภูมิใจ แต่ลึกลงไปประจิมรู้สึกน้อยใจที่อ่อนทำมึนชากับเขาทั้ง ๆ ที่เขาพยายามเอาใจอ่อนสารพัดและพร้อมกันนั้นประจิมก็เริ่มหวาดระแวกวิกสิตขึ้นมาใหม่ เย็นลงวิกสิตกลับจากมหาวิทยาลัยและรู้ข่าวว่าอ่อนกลับมาแล้ว วิกสิตก็แอบมาพบอ่อน เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์ในตัวอ่อนแล้ว วิกสิตตั้งใจจะพูดกับอ่อนให้รู้เรื่องว่าทำไมอ่อนทรยศต่อความรักของเขาโดยยอมไปกับประจิมแต่โดยดี อ่อนปฏิเสธว่าเธอไม่ได้ทรยศเขาทั้งคู่มีปากเสียงกัน ประจิมมาพบเข้า ความหึงหวงอ่อนทำให้บันดาลโทสะตบหน้าอ่อนและหาว่าอ่อนแอบคบชู้ วิกสิตทนไม่ได้จึงแกล้งพูดเพื่อให้ประจิมคลั่ง เขาบอกว่าประจิมต่างหากที่แย่งเมียเขาไป ประจิมและวิกสิตต่างก็โมโหกันเต็มที่ทั้งคู่ชกต่อยกัน คุณนายอรรถประกาศและประภัสสรมาห้ามไว้ได้

ตั้งแต่วันนั้นมาประจิมช้ำใจและเสียใจจนไม่ยอมพูดจากับอ่อน แม้แต่หน้าของอ่อนเขาก็ไม่เหลือบมอง คุณนายและประภัสสรก็เช่นกันไม่มีใครยอมพูดกับอ่อน ทั้งสองคนเห็นอ่อนเป็นตัวการทำให้น้ากับหลานเป็นศัตรูกัน วิกสิตก็หายตัวไป เขาออกไปเรียนแต่เช้าและกลับบ้านค่ำ ๆ ทุกวัน คงมีแต่สตีเท่านั้นที่ห่วงและคอยดูแลอ่อน นานครั้งพุทธรัตน์และประภัสสราว่างจากเรียนจะมาเยี่ยมเยียนถามทุกสุขของอ่อน

อ่อนทุกข์ทั้งกายและใจ อ่อนเป็นลมบ่อย ๆ เพราะเธอตั้งท้อง ส่วนจิตใจนั้นบอบช้ำ เมื่อเธอตกเป็นเมียของประจิมแล้วเธอก็ตั้งใจที่จะซื่อสัตย์กับเขาและเป็นเมียที่ดีของเขา แต่เมื่อมาเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น ทุกคนก็ต่างพากันรังเกียจเธอไปหมด อ่อนซูบซีดลงไปมาก จนกระทั่งวันหนึ่งอ่อนไม่สบายมากขึ้น คุณนายชักเอะใจฉุกคิดเวทนาขึ้นมา จึงเรียกอ่อนมาสอบถามและรู้ว่าอ่อนกำลังจะมีเด็ก คุณนายดีใจ เธอส่งอ่อนไปหาหมอ คุณนายเริ่มมีความรู้สึกดีกับอ่อนมากขึ้น เพราะเธอกำลังจะได้หลาน แต่ประจิมรู้ข่าวความหวาดระแวงและทิฐิยังมีอยู่มาก เขาคิดว่าเด็กนั้นอาจจะเป็นลูกของวิกสิต ประจิมไปบอกวิกสิตมาดูอ่อน วิกสิตพยายามปรับความเข้าใจกับประจิมว่าเขาไม่มีอะไรกับอ่อน เขาเพียงแต่พูดไปเพื่อยั่วให้ประจิมโกรธ ประจิมไม่เชื่อ วิกสิตจึงบอกว่าถ้าประจิมจะไม่ยอมรับว่าเป็นลูกของประจิม เขาจะยอมรับเอง ประภัสสรนั้นยังเกลียดน้ำหน้าอ่อนอยู่และไม่ต้องการได้อ่อนเป็นลูกสะใภ้ มีแต่คุณนายและสตีเท่านั้นที่เชื่อคำพูดของวิกสิต ประภัสสรบอกว่าเธอไม่ยอมให้วิกสิตรับเด็ดขาดว่าเป็นลูกของวิกสิต เกิดทุ่มเถียงกันวุ่นวายไปหมด อ่อนสุดจะทนเธอบอกว่า เธอรู้ดีว่าลูกของเธอเป็นลูกของใคร และเด็กคนนี้เป็นลูกของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น คุณนายให้ทุกคนสงบปากคำและบอกว่าท่านนี่แหละที่จะยอมรับว่าเด็กคนนั้นจะลูกใครก็ตามย่อมเป็นหลานของท่านแน่นอน

อ่อนออกจากบ้านไปแต่เช้ามืด สตีเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้ ทุกคนช่วยกันตามหาอ่อนกันไปทั่วกรุงเทพฯ ฝ่ายอ่อนเมื่อหนีออกมาแล้วก็เรื่อยเปื่อยไปว่าเธอจะไปไหนดี ในที่สุดก็ตัดสินใจไปลำพูนบ้านเกิดของเธอ อ่อนได้พบกับหญิงม่ายคนที่มีน้ำใจให้ที่พักแก่อ่อน โดยที่อ่อนช่วยทำงานบ้านให้เป็นการตอบแทน

หลังจากอ่อนไปแล้วทั้งบ้านเงียบเหงา สถานการณ์ในบ้านแย่ลง ประจิมกลุ้มใจที่สุดเขาเชื่อแล้วว่าเด็กในท้องคือลูกของเขาแต่ก็สายเสียแล้ว ประจิมกลุ้มหนักเข้าก็เมาหัวราน้ำ วิกสิตนั้นหายโกรธประจิมแล้วและตัดใจจากอ่อนได้แล้ว แต่เขาก็ยังเป็นห่วงอ่อน คุณนายกลุ้มใจหนักกว่าเพื่อนเพราะห่วงหลาน เธอยังไม่ละความพยายามตามหาอ่อน แต่ล่วงเลยมาจนหกเดือนแล้วก็ยังตามไม่พบ คุณนายเริ่มโกรธประจิมลงความเห็นว่าความผิดทั้งหลายเกิดจากความรักและหึงหวงอ่อนจนไร้สติ ประจิมเองนับวันเข้า เขาก็ยิ่งได้คิดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเช่นกัน เขาสารภาพผิดให้สตีฟัง สตีก็ปลอบโยนและเอาใจช่วยเขา

ต่อมาเป็นช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดเทอม วิกสิตตามแหวนไปกับวงดนตรีที่เชียงใหม่ วิกสิตนึกเอาเล่น ๆ ว่า เขาอาจพบอ่อนก็ไดเพราะอ่อนอาจกลับลำพูนบ้านเกิดของเธอ วิกสิตตื่นแต่เช้าออกไปนั่งสามล้อเล่น สามล้อของเขาไปชนกับจักรยานของเด็กสาวผู้หนึ่งซึ่งขี่มาจากลำพูน เด็กสาวคนนั้นให้เขาพาเธอไปส่งที่บ้านญาติที่เชียงใหม่ ญาติของเด็กสาวพยายามชักชวนให้ค้างเสียที่เชียงใหม่ก่อน แต่เธอไม่ยอมเพราะเป็นห่วงที่ไม่ได้บอกแม่กับพี่สาวชื่ออ่อน ซึ่งกำลังท้องแก่ วิกสิตทั้งตกใจและดีใจ เขาขอไปดูว่าจะใช่อ่อนคนเดียวกันหรือไม่ วิกสิตพบอ่อนจริงที่บ้านของคำแปง วิกสิตพาอ่อนซึ่งท้องแก่มาพักที่เชียงใหม่ และโทรเลขไปบอกประจิมว่าให้มาเชียงใหม่ด่วนเพราะเขาพบอ่อนแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้นวิกสิตก็พาอ่อนไปส่งโรงพยาบาล อ่อนคลอดลูกเป็นผู้ชาย แต่ประจิมก็ยังไม่มา วิกสิตสอบถามกลับไปใหม่ ได้ความว่าประจิมรถคว่ำอาการสาหัส เขาบอกอ่อน ทีแรกอ่อนนั้นยังโกรธประจิมอยู่มาก แม้ว่าวิกสิตจะพยายามแก้ตัวแทนประจิม แต่เมื่อรู้ว่าประจิมบาดเจ็บสาหัสเธอก็ใจอ่อนและยอมกลับกรุงเทพกับวิกสิต

คุณนายอรรถประกาศและประภัสสรเห่อหลายชายมากถึงกับมารออยู่ที่สนามบินเป็น ชั่วโมง เมื่อออกจากสนามบินแล้วทุกคนพากันแวะไปเยี่ยมประจิมที่โรงพยาบาล อ่อนเข้าไปกราบประจิม ประจิมขอโทษอ่อน เมื่อกลับมาบ้านทุกคนแย่งกันเลี้ยงหลานและเห่อหลานมากรวมทั้งสตีด้วย ประจิมกลับมาบ้านแล้วและพยายามง้องอนให้อ่อนหายแคลงใจเขา ประจิมเลิกหึงหวงอ่อนกับวิกสิต ไม่นานอ่อนก็เห็นใจและมีความรู้สึกที่ดีต่อประจิม