ละคร พี่เลี้ยง

สัตยา (ปภาวิน หงษ์ขจร) กับ เรไร (แคทเธอรีน จีน่า มี๊ดส์) เติบโตขึ้นมาด้วยกัน โดยสัตยาได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาเหมือนเป็นพี่ชายและพี่เลี้ยงที่ต้องคอยดูแลเรไรทุกฝีก้าว จนเรไรเรียกสัตยาติดปากว่า พี่ชาย (ปภาวิน หงษ์ขจร) และสัตยาเรียกเรไรว่า คุณเร (แคทเธอรีน จีน่า มี๊ดส์) หลายครั้ง สัตยามักหนีไปเล่นคนเดียว เพราะอึดอัดใจที่เรไรตามติดตลอดเวลา จนวันหนึ่งเรไรเกิดตกน้ำ สุรางค์ แม่ของสัตยารู้ว่าลูกชายทำน้องตกน้ำจึงลงโทษอย่างหนัก แม้เรไรจะช่วยแก้ตัวว่าไม่ใช่ความผิดของพี่ชายก็ตาม แต่เพราะความจงรักภักดีและสำนึกในบุญคุณของระริน เพื่อนรักที่กลายมาเป็นเจ้านาย และให้ที่พักพิงกับสุรางค์ เพื่อนสนิทซึ่งเป็นหม้ายเช่นกัน แถมยังอุปการะส่งเสียสัตยาให้ร่ำเรียนอย่างดี สุรางค์จึงเข้มงวดกับสัตยาให้ดูแลน้องอย่างดีที่สุด นอกจากช่วยดูแลเรไรแล้ว สัตยายังมีหน้าที่สอนการบ้านเรไรและช่วยแม่ทำขนมไทยขาย ทั้งที่นิสัยแท้จริงนั้นเป็นเด็กผู้ชายใจเพชรและเป็นเสือยิ้มยาก ในขณะที่เรไรมักจะเข้ามาขอชิมขนมในเรือนของสุรางค์บ่อยๆ แม้จะสนใจอยากช่วยทำขนมด้วย แต่สุรางค์มักจะห้าม ให้นั่งรอกินอย่างเดียว บงกช เพื่อนร่วมรุ่นเดียวกับระรินและสุรางค์กลับมาจากเมืองนอก หลังจาก ประทีป สามีซึ่งเป็นทูตกลับมาประจำการเมืองไทย จึงย้ายกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านเดียวกับระริน บงกชรับจัดโต๊ะอาหารงานเลี้ยงการกุศล บงกชกับระรินเป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่สมัยสาวๆ สัตยากับเรไรจึงได้พบกับ โชติวัน (อภิวิชญ์ จักษ์ตรีมงคล) ลูกชายเพียงคนเดียวของบงกชด้วย บงกชอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะสัตยาที่ดูมีวาสนาได้ใกล้ชิดเรไร โชติวันโตกว่าสัตยาเล็กน้อย และการที่ได้ไปเรียนเมืองนอกจึงทำให้มีมุมมองแปลกใหม่และดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทั้งสองมาก เรไรตื่นเต้นที่มีเพื่อนใหม่จนไม่ทันสังเกตว่าสัตยาผู้เงียบขรึมแอบน้อยใจ

วันเวลาผ่านไป สัตยาได้เข้าเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์อย่างที่ตั้งใจไว้ เขาแอบหวังว่าเรไรจะสอบได้คนละที่กับเขา เพื่อที่เขาจะได้เป็นอิสระ แต่เรไรกลับสอบติดคณะอักษรศาสตร์ในมหาวิทยาลัยเดียวกับสัตยาได้ เรไรดีใจมาก สัตยาแอบผิดหวัง แต่ก็ยังต้องทำหน้าที่คอยดูแลเรไรอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สัตยามักถูกเพื่อนร่วมคณะล้อเรื่องต้องรับส่งเรไร เพราะเรไรยิ่งโตยิ่งสวย เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ แต่หลายคนไม่แน่ใจว่าสัตยากับเรไรเป็นพี่น้องกันแบบไหน เรไรกลับไม่ทุกข์กับคำแซวของเพื่อนและทำเฉยเสีย หลังเลิกเรียนวันหนึ่ง สัตยาได้พบกับ เวณิกา (ทิพย์รัตน์ อมาตยกุล) เพื่อนสนิทของเรไรที่อยู่รอเป็นเพื่อน ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง ที่ได้ต่อปากต่อคำกับหญิงสาวฝีปากกล้า สัตยาชื่นชมความมั่นใจของเวณิกา ซึ่งตรงกันข้ามกับเรไร ที่เขาต้องคอยช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา แต่เวณิกาเจียมตนไม่อยากติดรถกลับบ้าน เรไรเป็นห่วงเพื่อน จึงรีบบอกสัตยาว่าเวณิกานั้นอยู่ทางเดียวกัน เมื่อเขาไปส่งเธอ จึงรู้ว่าเวณิกากำพร้าพ่อ อยู่กับแม่และน้องชาย แม่มีอาชีพรับจ้างเย็บผ้า ส่วนเวณิกานั้นหารายได้พิเศษส่งตัวเองเรียนด้วยการทำงานในร้านกาแฟ ชีวิตต้องต่อสู้ดิ้นรนคล้ายสัตยากับแม่ เขาจึงยิ่งนิยมและสนใจในตัวเธอ

วันหนึ่งสัตยาบอกให้เรไรกลับบ้านเอง เพราะจะไปติวหนังสือต่อกับเพื่อนที่คณะ เรไรจึงวิ่งฝ่าสายฝนไปขึ้นรถไฟฟ้า และเห็นภาพบาดใจ เมื่อรถของสัตยาเลี้ยวจากประตูรั้วมหาวิทยาลัยแล่นผ่านไป โดยมีหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถคือเวณิกา ทำให้เรไรบ่นกับสุรางค์อย่างน้อยใจว่า หมู่นี้สัตยาดุเธอบ่อย สุรางค์ได้แต่ปลอบและสอนว่าคนที่เรารักจะสู้คนที่รักเราไม่ได้ เมื่อเวลาผ่านไป เพราะเขารักเรา เขาจะยอมอดทนได้เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เรไรว่าถ้าเธอไม่ได้แต่งงานกับคนที่เธอรัก เธอจะไม่แต่งงานเสียดีกว่า สุรางค์ได้แต่ภาวนาไม่ให้เรไรแคล้วคลาดจากโชติวัน ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าต้องมีปัญหาตามมาอีกแน่ ส่วนเวณิกาชะเง้อมองหาโชติวันที่ร้านกาแฟทุกวัน แต่พักหลังโชติวันหายไป เป็นสัตยาที่มักจะมานั่งที่ร้านแทน เวณิกาทำเป็นถามถึงเรไร สัตยาบอกว่ามีคนพาเที่ยวแล้ว เวณิกาจึงพอจะเดาออกว่าโชติหายไปไหน แล้ววันหนึ่งเวณิกาก็ดีใจมากเมื่อเห็นโชติวันเข้ามาซื้อกาแฟในร้าน เธอต้อนรับเขาอย่างคุ้นเคย แต่สักพักเรไรก็ตามมาพร้อมกับสัตยา โชติคอยดูแลเรไรเป็นพิเศษ จนทำให้สัตยากับเวณิกาอดมองด้วยความเจ็บปวดไม่ได้ สัตยาจำต้องยอมรับว่าตนเป็นได้แค่พี่ชายที่มีฐานะเป็นพี่เลี้ยงให้คุณเรเท่านั้น เพราะทุกคนยอมรับว่าคุณเรกับคุณโชติเหมาะสมและคู่ควรกันที่สุด ความรักของสัตยาและเรไรจะมากกว่าคำว่าพี่เลี้ยงหรือไม่ แล้วเวณิกาจะสมหวังกับโชติวันหรือเปล่า