รักที่ไม่เคยลืม
เราชอบรุ่นพี่คนนึงมา10ปีแล้ว
สมัยที่ชอบแรกเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน
ก็คุยกัน เล่นกันแบบ
เราชอบเค้าอ่ะ
แต่ไม่รู้หรอกว่าเค้าชอบเราไหม
จนเค้าเรียนจบม.6เราเริ่มคุยกันน้อยลง
น้อยลงทุกที
จนหายกันไป แต่เราไม่เคยหายเรายังแอบส่อง
ว่าพี่เค้าทำอะไร คอยดูเค้าบ่อยๆ
จนเราก็มีแฟน แต่ก็ไม่เคยลืมเค้าได้เลย
มีครั้งนึงเล่าเรื่องพี่เค้าให้แฟนฟัง
จนแฟนงอน ว่าเรารักแฟนเท่ารักพี่เค้าบ้างมั้ย
จนเวลาผ่านไปเราก็เลิกกับแฟน(ไม่ใช่เพราะพี่เค้านะ)
จากนั้นเราก็ไม่เคยมีใครอีกเลยมา4-5ปี
ระหว่างนี้เราก็คุยกับพี่เค้าบ้างนะแบบ2-3ปี
จะคุยสักครั้ง ไม่อวยพรวันเกิด
ก็ปีใหม่ แล้วก็ถามเป็นไงบ้างนิดๆหน่อยๆ จบ เห้ออออออ
เราเลยแบบ จะมีอะไรที่มันคืบหน้ากว่านี้ไหม
บางครั้งก็ท้อนะ
อยากเลิกชอบ ทำไม ทำไมทำไม่เคยได้
ทั้งที่เราก็มีแฟนจนเลิก
จนพี่เค้าเรียนจบ ทำงาน
จนพี่เค้ามีแฟน จนเลิกกับแฟน
จนเราทำงาน
จนมัน10ปีแล้ว
ทำไมเราไม่เคยเลิกรักเค้าได้เลย
คิดนะว่าถ้าเค้ารักเรา
เค้าคงรักเราไปนานแล้ว
รักไปตั้งแต่10ปีที่แล้ว
นี่เราคงเพ้อไปเอง
รักเค้าอยู่ข้างเดียวตลอด
นี่ล่ะ
รักที่ไม่เคยลืม...
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
ถ้าคุณชอบแล้วไม่มีปัญหาอะไร ก็ชอบต่อไป แต่ถ้าอยากหาใหม่ก็ควรที่จะพยายามคุยกับพี่เขาน้อยๆ ถ้าตอบว่าลืมไม่ได้ ใช่ มันลืมไม่ได้หรอก คนเราไม่ใช่คอมพิวเตอร์ ที่จะกด delete แล้วทุกอย่างจะหายไป เราจะลืมได้ มันไม่ใช่แบบนั้น คุณจำความรู้สึกดีๆที่ให้พี่เขาไปก็ได้ มันไม่ผิด แต่ถ้าคุณมีแฟนแล้ว คุณควรที่รักแฟนคุณ ไม่ต้องไปสนใจพี่เขา คุณควรแคร์คนปัจจุบันของคุณ ไม่ใช่แคร์อดีต ที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้
ถ้าคุณชอบแล้วไม่มีปัญหาอะไร ก็ชอบต่อไป แต่ถ้าอยากหาใหม่ก็ควรที่จะพยายามคุยกับพี่เขาน้อยๆ ถ้าตอบว่าลืมไม่ได้ ใช่ มันลืมไม่ได้หรอก คนเราไม่ใช่คอมพิวเตอร์ ที่จะกด delete แล้วทุกอย่างจะหายไป เราจะลืมได้ มันไม่ใช่แบบนั้น คุณจำความรู้สึกดีๆที่ให้พี่เขาไปก็ได้ มันไม่ผิด แต่ถ้าคุณมีแฟนแล้ว คุณควรที่รักแฟนคุณ ไม่ต้องไปสนใจพี่เขา คุณควรแคร์คนปัจจุบันของคุณ ไม่ใช่แคร์อดีต ที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google